Έχουμε την ανάγκη να ελπίζουμε. Στην έρημο ή στην όαση, προσδοκούμε πάντα σε μια καλύτερη μέρα. Η πρόταξη του καλύτερου, έβγαλε τους ανθρώπους από τα σπήλαια. Και η ιστορία του γράφτηκε ως αγώνας για την υλοποίηση επιθυμιών και επιδιώξεων. Υπάρχουν φάσεις στασιμότητας. Υπάρχουν εποχές κίνησης.
Η αντιμετώπιση της ανάγκης είναι το πρώτο μέτωπο. Τα άλλα ακολουθούν. Η ελπίδα είναι ατμομηχανή και καύσιμο. Τίποτα δεν εγγυάται τη γραμμική εξέλιξη. Η πορεία έχει έναν μεγάλο εχθρό. Την αθεμελίωτη ελπίδα. Την καταστροφή που φέρει μέσα της κάθε αυταπάτη.
Έτσι, μόνο στον πραγματικό κόσμο, η συνείδηση αποκτά όλη την υπόστασή της.
