Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 01/11/2020
Δευτερεύοντα ζητήματα καθημερινά διεκδικούν την προσοχή μας. Ένα σύστημα δημοσιότητας, με δύναμη λόγου και δυνατότητες εντυπωσιασμού, αρπάζει το ενδιαφέρον των ανθρώπων και το εντάσσει προσωρινά στον κόσμο του ασήμαντου. Το ασήμαντο μοιάζει να έχει κερδίσει στις μέρες μας τη μάχη της προτίμησης και τον αγώνα των εντυπώσεων. Φωταγωγημένο το ασήμαντο, τα άλλα αναγκαστικά κινούνται στη σκιά του.
Αυτό το «επίτευγμα» του ασήμαντου κατακτήθηκε προοδευτικά. Με υπομονή και εργασία επίμονη εκτοπίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα από την κεντρική σκηνή ή από το κεντρικό πολιτικό μέτωπο θα λέγαμε καλύτερα, καθετί που συνόδευε μια απαίτηση ουσίας και μια δέσμευση νοήματος.
Το αίτημα νοήματος και κάθε συζήτηση γι’αυτό αγνοήθηκε και τη θέση του πήρε σε κλίμα μάλιστα πανηγυρικό η συνειδητή άρνησή του. Η μηχανική καθημερινότητα επέβαλε το νόμο της. Η συντήρησή της έγινε σχεδόν καθολικός στόχος. Η αδράνεια είχε βρει την τέλεια συνθήκη για τη μακροβιότητά της. Το λεγόμενο πολιτικό σύστημα βρήκε στην ισοπεδωμένη αυτή κατάσταση έναν τόπο συμβιβασμού και ησυχίας.
Το έχω σημειώσει πολλές φορές στις φιλόξενες αυτές σελίδες. Η παρακμή είναι η αποδοχή της άρνησης του νοήματος, κάθε νοήματος. Το νόημα είναι ο οδηγός της διάκρισης. Μια κοινωνία σε παρακμή χαρακτηρίζεται από την αδυναμία της να διακρίνει το ασήμαντο από το σημαντικό. Η κατάσταση που προκύπτει είναι παραλυτική.
Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε. Η κρίση δεν έφερε καμία ουσιαστική μεταβολή. Ένα παρελθόν συνεχίζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Η έλευση της Covid19, ο φόβος, η άρνηση, η αμφίβολη συμμόρφωση, η απόσταση από το συνεχώς διακηρυσσόμενο από την εξουσία αγαθό της δημόσιας υγείας, μιλάει για την αλλοίωση που έχει ήδη συντελεστεί, μέσα από την αδυναμία αξιολόγησης του σημαντικού και ιεράρχησής του σε μια κλίμακα επιλογών.
Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι μέσα σε αυτή την αντικειμενικά δύσκολη κατάσταση, οδηγούνται υποχρεωτικά σε μια γραφειοκρατικού τύπου διάχειρισή της, καθώς το πνεύμα της κοινότητας, της κοινής μοίρας και της τύχης εκάστου μέσα σε αυτή την κοινή μοίρα, είναι δραματικά αποδυναμωμένο μέσα στη συνείδηση των ανθρώπων.
Συζητάμε για μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία. Η καθοριστική σήμερα γραμμή πολέμου είναι η ανάκτηση του σημαντικού εις βάρος του ασήμαντου. Ανακτώντας αυτή τη διάκριση μπορούμε να χτίσουμε μια νέα ιεράρχιση, που ως κριτήριο και ως κανόνας ζωής, θα μπορούσε να οδηγήσει τις συμπεριφορές μας. Και θα μπορούσε αυτή η εξωτερικά παράδοξη πρόκληση να γίνει πολιτικός στόχος για τη σημερινή Κυβέρνηση, που με όπλο τη μεγάλη αποδοχή της από την κοινωνία, θα μπορούσε, διαγράφοντας παλαιές παραστάσεις, να εργασθεί για την ανάκτηση των σημαντικών της ζωής μας