Καθώς επιδιώκουν να συρρικνώσουν το παρόν της ζωής στην Ελλάδα, μέσα στο στενό κουτί του πολιτικού εξουσιαστικού σχεδίου τους, ταυτόχρονα επιχειρούν να διαγράψουν και την πρόσφατη μνήμη, τις θερμές ακόμη εικόνες για αυτό που ήταν οι κυβερνητικοί στη φάση προς την εξουσία και αυτό που είναι στη φάση της άσκησής της.
Αυτό προϋποθέτει τη λήθη. Για αυτό συχνά, με ποικίλους τρόπους, μας καλούν να ξεχάσουμε. Να ξεχάσουμε τον παλαιό εαυτό τους. Κυρίως να ξεχάσουμε τη δηλητηριαστική επιλογή του αυτάρεσκου διχασμού, μέσα από την οποία οι κυβερνητικοί διεκδίκησαν για λογαριασμό τους τη θέση των «φίλων του λαού». Να ξεχάσουμε τον βίαιο και καταγγελτικό λόγο τους. Την αντιδημοκρατική επιθετικότητα ψυχολογικής καταστολής του αντιπάλου. Να ξεχάσουμε τους χαρακτηρισμούς και τις ύβρεις.
Παράλληλα δίνουν τη μάχη ώστε να διαγραφεί κάθε σύνδεση των καταστροφικών αποτελεσμάτων της πολιτικής τους, με την άσκηση της εξουσίας από τους ίδιους. Παραποιούν και διαστρέφουν μεταθέτοντας – όπως κάνουν πάντα – τη σύγκρουση από το μέτωπο της πραγματικής ζωής στο ψυχολογικό μέτωπο.
Η λογική αυτή που αδιαφορεί για την πραγματική ζωή και διαγράφει την εμπειρία των ανθρώπων, απογυμνώνει τους πρωταγωνιστές και τους καθιστά ευάλωτους στην κριτική που εγείρεται από τα ίδια τα γεγονότα. Ο χειρισμός της αξιολόγησης, η διαρκής μετάθεση, η αναβλητικότητα, ο πολιτικός ψευδοηρωισμός είναι το μεταμφιεστικό συμπλήρωμα της κυβερνητικής συνείδησης που προτάσσει απόλυτα την εξουσία ως έσχατη και μοναδική πρώτη θέση στην ιεράρχηση.
Γύρω από όλα αυτά, άλλοτε ψιθυριστά και άλλοτε με δυνατή φωνή, ζητούν μια κάποια συνεννόηση, επιδιώκουν μια κάποια αποδοχή.
Στο βάθος επιδιώκουν τη λήθη μας. Η λήθη είναι πάντα ένας συμβιβασμός. Σε αυτόν τον συμβιβασμό μαζί τους μας καλούν, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο στην υλοποίηση του εξουσιαστικού σχεδίου, το μόνο που γνωρίζει η συνείδησή τους. Ως προϋπόθεση αυτογνωσίας για την πορεία μας, έχουμε χρέος να αρνηθούμε αυτή τη λήθη. Στον επόμενο κύκλο οφείλουμε στους εαυτούς μας μια συζήτηση γύρω από αυτό.
Σήμερα, πέρα από κάθε συμβιβασμό, προέχει η κοινωνική και πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί και η διαρκής υπόμνηση, απέναντι στη λήθη της φύσης του παλαιού (και σημερινού) πολιτικού εαυτού του.
Στην επόμενη φάση θα πρέπει ίσως να στήσουμε, όπως λέει πάλι ο ποιητής, «αγάλματα στην πλατεία της Λήθης». Σήμερα είναι χρέος μας να τα γκρεμίσουμε.
