Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 06/05/2018
Ο Μάης του ’68 είναι μια κατάσταση εξεγερσιακότητας. Δεν είναι εξέγερση. Δεν είναι επανάσταση.
Αν και έχει κάτι από πνεύμα εξέγερσης, κάτι από ορμή ανατροπής, κάτι από φαντασία επανάστασης.
Ακόμη και ο Μάο διεκδικεί θέση μέσα σε αυτό το χαοτικό σκηνικό!
Μετά την «ήττα» της εργατικής τάξης η θεωρία αναζητεί επαναστατικό υποκείμενo.
Και βλέπει στη νεολαία μια νέα κοινωνική τάξη. Κάτι σαν το προλεταριάτο. Μόνο που αυτή η κοινωνική τάξη δεν υπάρχει.
Ολα συντελούνται – και οι νέοι της εποχής σπουδάζουν σε ιδανικές ως προς το παρελθόν συνθήκες – σε μια κοινωνία πραγματικά αυξανόμενης ευημερίας και σε μια κοινωνία υπαρκτής ελευθερίας. Πάντως, ελευθερίας έκφρασης. Μια ατελής συνειδητοποίηση συνοδεύει αυτούς τους νέους – φοιτητές.
Στο υπόστρωμα ακριβώς αυτό κυοφορείται μια αντίδραση σε αυτόν τον υπαρκτό κόσμο, εναντίον του οποίου κατασκευάζεται ένα ποικιλόμορφο (και αντιφατικό) ιδεολογικό οπλοστάσιο ριζικής αμφισβήτησης και καταλυτικής αποικοδόμησης. Ολα θα κατεδαφιστούν. Ολα θα χτιστούν από την αρχή.
Αυτή είναι η φαντασία του Μάη.
Σε δύο μήνες, Μάιος, Ιούνιος, όλα θα βρουν ένα κάποιο τέλος. Στις εκλογές του Ιουνίου, η συντήρηση επιστρέφουσα θα αναγορεύσει και αυτή με τον τρόπο της τον Μάη σε μύθο. Ενσωματώνοντας έτσι μέρος αυτού που πραγματικά υπήρξε.
Επιτρέψτέ μου μια προσωπική αναφορά. Ο Μάης του ’68 με βρίσκει 16 ετών στην Α’ Λυκείου, στους Μολάους Λακωνίας. Κανένας απόηχος των συγκλονιστικών εκείνων ημερών δεν θα φθάσει στη μακρινή, μικρή μας πόλη.
Αργότερα τα γεγονότα με φέρνουν να μελετώ στη Γαλλία τις αφίσες του Μάη του ’68. Και εκεί, στις αφίσες, βλέπει κανείς πώς αυτοκατασκευάζονται οι μύθοι. Και πώς ακόμη και η εξεγερσιακότητα φαντάζεται και βλέπει τον εαυτό της ως θέαμα επανάστασης.
