Ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχυμένος πολιτικά μέσα στην κρίση, από το 4,5% στο 36,5%, διαμόρφωσε συνθήκες τροπαιοφόρας πολιτικής δύναμης. Μέσα σε αυτή την πολιτική πορεία του μικρού εκλογικού θαύματος, έκρυβε ταυτόχρονα το συντηρητικό πολιτικό του πρόσωπο. Μέρα με τη μέρα, πιστεύω –θα το αντιληφθεί και ο κ. Μηλιός σιγά-σιγά– το συντηρητικό του περιεχόμενο θα έρχεται στο φως. Για δύο λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι βαθιά συντηρητική δύναμη.
Ο πρώτος είναι ότι μέσα στο κύμα της κρίσης λειτούργησε ως ανάχωμα συνειδητοποίησης. Σχηματοποίησε τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα που διαμορφώθηκαν με μια ισοπεδωτική προπαγανδιστική προσέγγιση, αποδίδοντας ως γνήσια εξουσιαστική ομάδα σημασία στο αριθμητικό αποτέλεσμα, αδιαφορώντας για την ανάδειξη και επεξήγηση του θεμελίου και της αφετηρίας της κρίσης. Όλα εντάχθηκαν στο απλουστευτικό ερμηνευτικό, κατά τη γνώμη μου, πλαίσιο «μνημόνιο – αντιμνημόνιο». Κάθε απλουστευτική διαίρεση είναι κλασική στην ιστορία. Εδώ, πέρα από αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ την κατέστησε τέχνασμα και παγίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορούσε ούτε μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτή την απλουστευτική διαίρεση. Για αυτό και η σχέση του με τον πραγματικό κόσμο θα είναι χωλή, παραποιημένη και κατασκευασμένη.
Ο δεύτερος λόγος είναι η ματαιότητα που προσθέτει ήδη στην πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ –αυτό απογοητεύει κυρίως τον κ. Μηλιό– και που θα προσθέσει με βεβαιότητα στις μέρες και στους μήνες που έρχονται. Οι πρώτες μέρες της διακυβέρνησης, η ευκολία της αντιστροφής των προεκλογικών λόγων, η εύκολη και αυθόρμητη προσαρμοστικότητα στις συνθήκες τις εξουσίας, που αγγίζει τα όρια της ευτέλειας, μόνο ενθουσιασμό δε γεννούν στους αυθεντικούς ψηφοφόρους, στους συμπολίτες μας, για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία πολιτική αξία.
Με δεδομένο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει μπροστά μας εκλογική αναμέτρηση και με την αντιπολίτευση να μη διαθέτει δυνάμεις πραγματικής σύγκρουσης με το κυβερνητικό σχήμα, η κόπωση θα έρθει να προστεθεί στη ματαιότητα που, συνειδητά ή ασυνείδητα, οι εκφραστές του ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετούν. Καθώς η εξουσιαστική συνείδησή του θα ξεδιπλώνεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η πολιτική θα υποχωρεί και η απογοήτευση θα εγκαθίσταται. Καλωσορίζουμε, λοιπόν, τον κ. Μηλιό απέναντι στη ματαιότητα.
