Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 03/03/2019
Τα παραμύθια και οι ιστορίες μιλάνε για τη «Μέση Γη». Στην πολιτική μας ζωή, μέχρι την κάλπη, αύριο, το Μάϊο ή τον Οκτώβριο, έχει κερδίσει ο «μέσος χρόνος». Το μέρος του χρόνου, που έχει κάτι μέσα του από αυτό που οι ποιητές ονομάζουν «ουδέτερη ώρα». Ο λόγος για το στάδιο του χρόνου που μηχανικά θα μας οδηγήσει στις εκλογές, χωρίς να φέρνει τίποτα μεταβατικό εντός του, χωρίς να κυοφορεί καμιά νέα αλλαγή, να κρύβει ανατροπές ή εκπλήξεις.
Δεν μπορώ να φανταστώ και να συλλάβω τις συνθήκες της Μέσης Γης του παραμυθιού. Μπορούμε όμως να προσεγγίσουμε το μέσο χρόνο, μέχρι τις εκλογές, όταν αυτές γίνουν.
Είναι στο βάθος αδιάφορη αυτή η ημερομηνία. Γιατί όλα έχουν συντελεστεί, έχουν παγιωθεί. Βαθιά αφομοιωμένα, σχεδόν ακίνητα και σταθερά θα μείνουν, πια, ως προς τις εκτιμήσεις και τις συμπεριφορές τα πράγματα.
Ο Σύριζα ως κυβέρνηση είπε τα πάντα και το αντίθετό τους. Το yοutube ως δαιμονικό ξυπνητήρι, θα ενοχλεί τον ύπνο της λήθης. Οι κυβερνητικοί ομοίως μπορούν να κάνουν τα πάντα και το αντίθετό τους. Η παντελής απουσία αναστολής που τους χαρακτηρίζει έχει ξεφύγει από το στενό χώρο τους και έχει υιοθετηθεί από ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος, το οποίο σταθερά έχει συμβιβαστεί πια με αυτή την κατάσταση. Μια κατάσταση που η ψήφος του γέννησε και το αποτέλεσμά της έγινε παθητικά αποδεκτό ως μέρος μιας ήττας. Ο βαθύς συμβιβασμός καθορίζει το μέσο χρόνο. Η εύκολη αποδοχή του χειρότερου επίσης. Η άρνηση μιας άλλης επιλογής, πέρα από τα γεγονότα, μοιάζει σαν σημαία προς την κάλπη. Ο μέσος χρόνος είναι βέβαιος για την αδιατάρακτη ησυχία του.
Μέσα του έχουν διαμορφωθεί ήδη οι συσχετισμοί. Οι δημοσκοπήσεις σε μηχανική επανάληψη τους αποτυπώνουν. Η μάχη θα δοθεί για τις σημαντικές λεπτομέρειες. Η πολιτική φύση και δυναμική του μέσου χρόνου θα μείνει ανέγγιχτη.
Το κύριο που την καθορίζει είναι η αφομοίωση του ψεύδους. Η «αλήθεια» του έχει επικαθίσει ως προϊόν φθοράς, ως μολυσμένη σκόνη πάνω στο εθισμένο σώμα. Ο μέσος χρόνος κουβαλάει μαζί του την κόπωση και τη συνακόλουθη ακινησία αυτής της φθοράς. Η διαρκής ανακεφαλαίωσή του δίνει παράταση, τον τρέφει μέσα στο τίποτα. Το νέο που δεν έρχεται. Η αμφισβήτηση που δεν ριζώνει.
Δεν πρόκειται μόνο για την γνωστή κυβερνητική φθορά. Πρόκειται για φθορά κοινωνική, φθορά εκάστου, φθορά ατομική. Στο μέσο χρόνο αρμόζει η παράλυση. Είναι η παρατηρούμενη παραίτηση, ο καθημερινός συμβιβασμός, η αποδοχή του «κακού» ακόμη και η ήρεμη αφομοίωση του ψεύδους. Αυτό πλέον θριαμβευτικό στον μέσο χρόνο μπορεί να μας πει ότι επιβεβαιώθηκε ως μέθοδος εξουσίας. Οι κυβερνητικοί και οι συμπράττοντες μας καλούν να διαβούμε την κατασκευασμένη «γέφυρα», να το αποδεχτούμε, ως πρότυπο, ως οδηγό προς το μέλλον. Ο μέσος χρόνος διεκδικεί την ανεμπόδιστη παράτασή του.
Αυτό προϋποθέτει και απαιτεί την αδιαφορία για το βαθύ τραύμα στο μέτωπο της εμπιστοσύνης, που προκάλεσαν με τον βίαιο και αυτάρεσκο διχασμό στο κοινωνικό σώμα οι κυβερνητικοί. Η ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης να αντιμετωπίσει την κόπωση του μέσου χρόνου απογοητευτικά τον σταθεροποιεί.
Στον κρίσιμο τόπο της σημερινής μας κατάστασης, η ατομική συνειδητοποίηση, απέναντι στην ακινησία και την αδράνεια που είναι το οξυγόνο του μέσου χρόνου, θα ορίσει πιθανόν τα βήματα προς την επόμενη φάση. Όσο ποτέ, σήμερα ο καθένας είναι το τελευταίο φυλάκιο. Μετά δεν υπάρχει κανείς.
