Παρακολουθώντας την καθημερινή διαχείριση τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, επιβεβαιώνεται η θέση ότι απέναντι στις πολιτικές και φιλοσοφικές μας αντιλήψεις, ορθώνεται πάντα αμείλικτη η αναγκαιότητα. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Η ανορθολογική επιλογή άρνησης της αναγκαιότητας, είναι μια πρόσκληση σε αυτο-υποδούλωση.
Μεταξύ αναγκαιότητας και ελευθερίας διαμορφώνεται η ύπαρξή μας.
Η αναγκαιότητα, που στην ιστορία του ανθρώπου όρισε και διαμόρφωσε τις σχέσεις και τις μορφές εξουσίας.
Η πολιτική, στο βαθμό που προτάσσει – όπως εγώ θεωρώ ότι πρέπει να προτάσσει – τη διαρκή διεύρυνση της ελευθερίας, αποτελεί εναντίωση στην ανάγκη.
Και, με την έννοια αυτή, βήμα ελευθερίας.
