Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/08/2018
Στο σεμνό λιμάνι του Νότου, μέσα στα ήρεμα και ασφαλή νερά του, βυθίστηκε χθες ο «Αγιος Λεόντιος». Το μικρό, έως ελάχιστο, παλιό ξύλινο σκαρί γνώρισε έναν μικρό καταποντισμό.
Η αγωνία του καπετάν Τάσου, η εποπτεία του καπετάν Στράτου, η τέχνη του Νεκτάριου έφεραν γρήγορα αποτέλεσμα.
Η ταχύτητα, η γνώση, η αποφασιστικότητα ανύψωσαν τον «Αγιο Λεόντιο» στην επιφάνεια και το μικρό σκάφος, για λίγες ημέρες επισκευής στην ξηρά, δεν θα προλάβει να νοσταλγήσει θάλασσες και κύματα.
Κάθε μικρός καταποντισμός έχει μέσα του, σε διάσταση στιγμιαία, σε σκηνή κινηματογραφική, σε εκδοχή αστραπιαία, κάθε μεγάλο καταποντισμό.
Τις ημέρες αυτές, όπως πάντα θα έλεγα, η θάλασσα μας θυμίζει τον κίνδυνο του ναυαγίου.
Ζούμε τον μεγάλο καταποντισμό της χώρας. Ακούμε την απειλή. Τους τριγμούς. Την αόρατη αποσυναρμολόγηση του σκάφους. Βλέπουμε το πεταμένο έρμα. Την αμεριμνησία του καταστρώματος. Τον συνειδητά παραποιημένο χάρτη που άπλωσε ο κυβερνήτης.
Κάθε λέξη του, κάθε πράξη του, είχε και έχει μέσα της έναν κίνδυνο καταποντισμού. Ηταν και είναι απειλή καταποντισμού.
Και τώρα, λίγα χρόνια στη γέφυρα, τον βλέπεις, ακόμη και τώρα, να μην έχει συνείδηση του κινδύνου, που ο ίδιος αντιπροσωπεύει, που το ύφος του καλλιέργησε, ο λόγος του έσπειρε και ο αυτάρεσκος διχασμός του πολλαπλασίασε.
Οπως και στα ναυάγια, έτσι και στην πολιτική δεν ωφελούν οι απελπισμένες κινήσεις, δεν φέρνουν αποτέλεσμα οι πανικόβλητοι χειρισμοί, δεν αλλάζουν την πραγματικότητα επινοήσεις, κατασκευές και τεχνάσματα.
Και αν στη θάλασσα υπάρχει διάσωση, στη δοκιμασία της πραγματικής ζωής, όπου οι πολιτικοί χειριστές νομίζουν ότι η φαντασία τους είναι πιο δυνατή από τη φωνή των γεγονότων, δεν υπάρχει σωτηρία και ο καταποντισμός έρχεται με βεβαιότητα. Και πρώτα από όλα ο καταποντισμός του πρωταγωνιστή. Για τον οποίο δεν υπάρχει πλέον ασφαλές λιμάνι.
Αν για τον «Αγιο Λεόντιο» στάθηκε αρκετό ένα ανυψωτικό μηχάνημα, τη χώρα μόνο χιλιάδες χέρια μπορούν να την ανυψώσουν στην κάλπη. Αποτρέποντας τον κίνδυνο του μεγάλου καταποντισμού.
Δεν θα κουραστώ ποτέ να θυμίζω την προτροπή του ποιητή για την άρνηση της λήθης, τη συνειδητοποίηση και τη δράση: «Να μιλήσεις για το ναυάγιο αυτό και να το μνημονεύσεις».
