Δύσκολη, γιατί όλα τα προβλήματα φάνηκαν ξαφνικά στη στροφή της κρίσης.
Περίπλοκη, γιατί το ύφασμα των σχέσεων είναι πιο μπερδεμένο από ότι νομίζαμε.
Σκοτεινή, σαν τη συνείδησή της στη φάση της αθεμελίωτης ευμάρειας.
Δυσνόητη, σαν αυτοέγκλειστη και αυτοπαγιδευμένη αυτιστική οντότητα.
Μαζί με την κρίση, έρχεται ο κίνδυνος. Και μαζί η αναζήτηση προσανατολισμού. Προσανατολισμού, πορείας και εξόδου. Με το όνειρο μιας νέας ισορροπίας.
Στις ακραίες φάσεις, δύο είναι οι επιλογές. Ή της επαναστατικής ανατροπής ή του μεταρρυθμιστικού ριζικού επανακαθορισμού. Σε κάθε περίπτωση, η έκφραση και η οργάνωση της αυτόαμφισβήτησης είναι αδήριτη ανάγκη της νέας θεμελίωσης.
Και να λοιπόν που η πολιτική μετά τη συντριπτική της ήττα στην Ελλάδα του σήμερα, αναδεικνύεται ως το έσχατο σημείο επίκλησης και σωτηρίας. Και ο οδηγητικός της ρόλος γίνεται πια ορατός χωρίς αμφιβολία και χωρίς στάση υποταγής.
Όπως πάντοτε, όπως παντού στην ιστορία, η πολιτική διεκδικεί και εδώ τα πρωτεία. Το πρόβλημα της πατρίδας μας σήμερα, βρίσκεται στην αναντιστοιχία εποχής και πολιτικών εκφραστών. Όσο και αν ισχύει η αλήθεια, ότι μέσα από την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση αναδεικνύονται καινοτόμοι εκφραστές, στην Ελλάδα της κρίσης, τα πρόσωπα που ηγούνται, φαίνεται να αδυνατούν να ορίσουν έναν διαυγή νέο προσανατολισμό. Έρχονται από το παρελθόν και παραμένουν στο παρελθόν. Εγκλωβισμένοι στο ορατό σήμερα. Μακάριοι και αδύναμοι για την αναγκαία αυτοαμφισβήτηση, προϋπόθεση της αλλαγής και της αλλαγής τους. Αδύναμοι, συνεπώς, να ανασυνθέσουν, διαλεκτικά, παλαιά και νέα αιτήματα, επιχειρώντας, με μια γενναία τομή στον πολιτικό χρόνο, να βγουν στην ταραγμένη θάλασσα της κρίσης.
