Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 19/05/2019
Εκλογές και υποψήφιοι διεκδικούν την προσοχή μας. Τοπικά Συμβούλια, Δήμοι, Περιφέρειες, Ευρώπη. Από τον μικρό τόπο ως τον μεγάλο και απρόσιτο στη μέση εμπειρία ορίζοντα. Μεγάλος, πολύ μεγάλος, ο αριθμός των υποψηφίων. Μια διεκδίκηση πληθωρικής αντιπροσώπευσης.
Η πολιτική είναι και αντιπροσώπευση. Δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν την αναγκαιότητα. Όση κριτική και αν συνοδεύει τη μέθοδο, τόσο αυτή αποδεικνύεται η πλέον ως σήμερα πρόσφορη και λειτουργική.
Μεταξύ της πεζής πραγματικότητας και της ιδανικής εκδοχή της, υπάρχει πάντα ένας ενδιάμεσος. Κάτι μεσολαβεί. Κάποιος μεσολαβεί. Αυτή την μεσολάβηση φέρνουν μέσα τους οι σύγχρονες Δημοκρατίες, ως στοιχείο συστατικό και αναπόδραστο. Έρχεται από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου η μεσολάβηση και σιγά-σιγά, απεκδυόμενη από τα ιερά της στοιχεία, λαμβάνει πιο τρέχουσα μορφή.
Η διεκδίκηση της εμπιστοσύνης και η προσδοκία ανταπόκρισης γίνεται το θεμέλιο της πολιτικής λειτουργίας. Ο αντιπρόσωπος διεκδικεί την εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει, χωρίς αυτήν χάνει κάθε υπόσταση ως μεσολαβητής.
Η κρίση εμπιστοσύνης, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, παρασύρει αμείλικτα τον διεκδικητή. Δεν ξέρει από πού να αρχίσει, από πού να πιαστεί, τι να πει, πως θα ακουστεί. Τι και ποιόν να εμπιστευτείς ; Αυτό συνοδεύει σήμερα τους υποψηφίους. Αυτό ακούνε, αυτό οι πιο σοβαροί συγκρατούν.
Μέσα σε αυτή την δίνη εμπιστοσύνης εκατοντάδες συμπολίτες μας, γυναίκες και άνδρες, δίνουν μια, ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη, μάχη πολιτικής και επικοινωνίας. Πολλοί – όχι όλοι – πιστεύουν σε αυτό που επιχειρούν. Συμμετέχουν αυθεντικά με σκοπό την προσφορά και το έργο.
Διατηρεί έτσι μέσα από αυτήν την μάχη ακόμη ο εν δυνάμει αντιπρόσωπος, ο διεκδικητής της εμπιστοσύνης, μια ιερότητα. Του οφείλουμε μια αναγνώριση. Έναν σεβασμό. Πέρα από τις θέσεις που υποστηρίζει και το νόημα ή το μη – νόημα που κομίζει.
Η δημοκρατική λειτουργία είναι διαλογική κατάσταση και σύγκρουση. Σε όλη τη χώρα βρίσκεται, αλλού με μικρή, αλλού με μεγάλη ένταση, αυτή η σύγκρουση σε εξέλιξη. Από το χωριό μέχρι την πόλη, από το τοπικό συμβούλιο, μέχρι την κεντρική εξουσία.
Αυτή η κινητικότητα μιλάει για την επαναστατικότητα της κάλπης, την αναμόχλευση που τροφοδοτεί, την ανακίνηση παλαιών και νέων παραστάσεων, που συγκροτούν την πολιτική ιστορία μας.
Αυτή τη μικρή ή μεγάλη ιστορία που συνυπογράφουν οι υποψήφιοι – αντιπρόσωποι. Με τον τρόπο τους, τον λόγο τους, τη στάση τους, το ύφος και το ήθος τους, χρωματίζουν το πολιτικό μέτωπο της πολιτικής, το πλουτίζουν ή το φτωχαίνουν, το ζωοποιούν ή το νεκρώνουν.
Σε κάθε περίπτωση αυτοί που μένουν κριτικοί ή αδιάφοροι θεατές αυτής της δημόσιας και πληθωρικής σκηνοθεσίας, ας συμμεριστούν λίγο την ανησυχία των υποψηφίων, την αγωνία και την ελπίδα τους. Μέσα από αυτή την διαδικασία είναι βέβαιο πως κάτι κυοφορείται. Η συμμετοχή είναι καλύτερη από την απουσία. Η κίνηση καλύτερη από την αδράνεια.
Υποψήφιοι. Ανάμεσά τους – με βεβαιότητα – πολλές και πολλοί αξίζουν την εμπιστοσύνη. Την ημέρα της κάλπης η διάκριση είναι η μεγάλη ευθύνη. Δεν φταίει πάντα ο αντιπρόσωπος.
