Ο εχθρός είναι η αδράνεια

Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/02/2019 

Γραμμένο σε τοίχο στη Σταδίου το σύνθημα: ο εχθρός είναι η αδράνεια. Κοίτα, σκέφτομαι, που παρά την επιχειρούμενη από το κυβερνητικό ψεύδος καταστολή, η αλήθεια αντέχει ακόμη και κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους.

Μέσα στο θόρυβο των τελευταίων ημερών, την έξαρση του παρασιτικού λόγου, την ένταση της κυβερνητικής αυτοαναφοράς και του κομπασμού των εκφραστών της, το τέλος της θητείας επιβεβαιώνεται ως μάχη στασιμότητας, ως αγωνία διάσωσης ενός παλαιού τρόπου και ενός παλαιού κόσμου. Μαζί και των σχέσεων που τον συγκροτούν.

Η αριστερή προοδευτικότητα εγκαινίασε τον εαυτό της ως κίνηση και τον ολοκληρώνει ως αδράνεια.

Το σκουριασμένο σχήμα αριστερά – δεξιά, είχε κάνει – και συνεχίζει να κάνει – τη δουλειά του  ως συντελεστής της αδράνειας. Ο κόσμος εμφανίζεται  παγωμένος, ακίνητος, κατανοητός μόνο μέσα στην ακινησία του όπως την ορίζει το σκουριασμένο σχήμα, καταληπτός μόνο μέσα από την εφάπαξ ανάλυσή του, αδρανής για πάντα. Πάνω στην ακινησία των πραγμάτων έρχεται να προστεθεί και η ακινησία της άρνησης αυτά να κατανοηθούν. Η αδράνεια έχει επαρκώς θωρακίσει τον εαυτό της.

Όλα αυτά τα πολλά χρόνια, μετά το 1974, δεν συντελέστηκαν αλλαγές ικανές να τροφοδοτήσουν σε μια περαιτέρω κίνηση μεταβολής τον εαυτό τους. Από τον προσωπικό και αρχηγικό χαρακτήρα των κομμάτων φεουδαρχικού τύπου, μέχρι την αδιατάρακτη και ανέγγιχτη από τις πολιτικές δυνάμεις καρδιά του δουλοκτητικού κράτους, η αδράνεια κέρδιζε στα μέτωπα. Προστασία των προνομίων, πρόταξη της ακινησίας εις βάρος των αλλαγών, αυτοσυντήρηση.

Ο φόβος μπροστά στις αλλαγές όρισε τη φύση των πραγμάτων. Και παρά τις διακηρύξεις και τις εντυπωσιακές μεταβολές στις προσόψεις, τα πράγματα έμειναν αναλλοίωτα. Από το μέτωπο της επεξεργασίας κατανόησης του εαυτού μας, μέχρι τις ποικίλες δομές κυριαρχίας που αξιοθαύμαστα αντέχουν στο χρόνο.

Οι οπαδοί  της αδράνειας έχουν ήδη συμπήξει μέτωπο και συμμαχία. Εξωτερικά σε διαμάχη, εσωτερικά σε συμπόρευση. Ο εχθρός της αδράνειας είναι η κατανόησή της. Ο εχθρός του μετώπου αυτού είναι η συνειδητοποίηση . Το ανάχωμα εναντίον της συνειδητοποίησης βρίσκει στην Ελλάδα του 2019 πολλούς και ποικίλους υποστηρικτές και συμπράττοντες. Είναι λογικό. Ως συντήρηση η αδράνεια συγκεντρώνει γύρω της όλους τους οπαδούς της συντήρησης.

Κάτω από την φρικτή αρμονία της αδράνειας κερδίζει συνεχώς έδαφος η αντίληψη της συμβατικής διακυβέρνησης. Αλλαγές διοικητικού τύπου μας χρειάζονται, ακούμε, ως λύση, τον τελευταίο καιρό. Και μπορεί τα πράγματα έτσι να βρουν μια νέα ισορροπία. Μια νέα γέφυρα διάσωσης μπορεί να στηθεί. Παραμένοντας ανέγγιχτο το αδρανές και σταθερό πλαίσιο. Η κλειστή κοινωνία μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Τίποτα ουσιαστικά δεν θα αλλάξει. Η διοικητική ματιά στα πράγματα θα διασώσει τη βαθύτερη παγωμένη ουσία της.

Εκεί βρισκόμαστε. Και δίπλα το αίτημα μιας πολιτικής διακυβέρνησης, δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτό. Μάλλον και η υποψία του φοβίζει. Το αίτημα δηλαδή ενός ανέμου εμπνευσμένων αλλαγών που θα χτυπήσουν τον πυρήνα της κρατικής δουλοκτησίας. Αυτού που ως θηρίο ανυπότακτο καταβροχθίζει πόρους, χρόνο, ελπίδες και προσδοκίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο μια πολιτική διακυβέρνηση, με στήριγμα τη συνειδητή λαϊκή εντολή μπορεί να ανατινάξει την βαριά επιτάφια πλάκα της αδράνειας.

Δεν ξέρω ποιο χέρι έγραψε στη Σταδίου το σύνθημα. Μπορεί να είναι επισκέπτη από άλλη χώρα. Μπορεί πάλι η αδράνεια, στην αυταπάτη της ασφάλειάς  της, να χάνει σιγά – σιγά τη μάχη, που ως ώρα εύκολα κερδίζει. Τη σιωπή των πολλών για τον εαυτό της. Είναι ένα βήμα. Ας κάνουμε και τα επόμενα.