Συχνά οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό που ζούμε θα υπάρχει για πάντα. Ή αυτό που κάποια στιγμή υπήρξε, καλύτερο ίσως, ποτέ δε θα διαταραχτεί. Είναι η εσώτερη ελπίδα μας για τη διάρκεια του καλού. Αντίληψη βαθιά συντηρητική, που έχει διαποτίσει δεκαετίες τώρα Αριστερά και Δεξιά.
Η απογοήτευση από τον ανήσυχο, επικίνδυνο και «σαπισμένο» κόσμο, προκύπτει από την ανομολόγητη πεποίθηση ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα ειρηνεύσει. Θα υπάρξει, δηλαδή, μια περίοδος παγκόσμιας ισορροπίας και γαλήνης, όπου οι συγκρούσεις θα υποχωρήσουν και θα εξαφανιστούν και η συνύπαρξη θα είναι πιο εύκολη, ίσως δημιουργική και καρποφόρα για όλους.
Απέναντι σε αυτή την αυταπάτη της τελικής ειρήνευσης θα μπορούσε κανείς να πει με το όπλο της γνώσης και την επιλογή της κατανόησης «καλώς ή κακώς, ευτυχώς, ο κόσμος κινείται». Και πάντα θα κινείται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που χθες δεν ήταν νοητό, αύριο μπορεί να υπάρξει σαν νέα πραγματικότητα.
Μέσα στην αντιφατικότητά του ο σύγχρονος κόσμος, αναζητεί έναν δρόμο. Παράλληλα όμως στο βάθος, ο κάθε συντελεστής και παίχτης αναζητεί το δικό του δρόμο κυριαρχίας. Το ζήτημα είναι, και ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες, πώς στέκεται κανείς απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα. Πώς οργανώνεται πολιτικά, ώστε, μέσα σε ένα πάντα ανήσυχο, επικίνδυνο και μεταβαλλόμενο κόσμο, να πετυχαίνει στο μέτρο του εφικτού τον αυτοπροσδιορισμό του, να αποφασίζει τον προσανατολισμό του και να καθορίζει την πορεία του. Μεμψιμοιρίες, απογοητεύσεις και φρούδες ελπίδες δεν έχουν θέση στη σύγκρουση που βρίσκεται και θα βρίσκεται σε εξέλιξη.
