Ο Μελανσόν κινείται στα αριστερά, στα άκρα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Με μακρά πολιτική ιστορία, που καθιστά την αμηχανία του λίαν υποδηλωτική του προσωπικού και ιδεολογικού αδιεξόδου του.
Οι Μελανσόν στην ιστορία, αρνούμενοι σταθερά την πολιτική και κοινωνική εμπειρία, προτιμούν την απόδραση από τον πραγματικό κόσμο στον κόσμο της ιδεολογικής φαντασίας τους.
Ο κατασκευασμένος αυτός κόσμος γίνεται το κριτήριο των πάντων και οι ίδιοι αυτοαναγορεύονται σε κριτές ζώντων και νεκρών. Η τρέχουσα φάση της ιστορίας – προβλήματα, ανάγκες, αιτήματα – τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Δεν συνδέονται με το πραγματικό. Και κατά κάποιον τρόπο εχθρεύονται αυτό το πραγματικό. Η απειλή της πραγματικής ζωής τρομάζει πάντα τους κατοίκους της ουτοπίας.
Οι Μελανσόν θα είναι πάντα σε αδυναμία να διαλέξουν μεταξύ Μακρόν και Λεπέν. Θα είναι σε αδυναμία να ιεραρχήσουν το «καλό» και το «κακό» σε μια δεδομένη στιγμή. Και να αναλάβουν την ευθύνη συμπόρευσης, έστω στιγμιαίας, με εκείνο που μπορεί να τρέψει τα πράγματα σε μια περισσότερο ευκταία, ακόμη και για αυτούς, κατεύθυνση. Ετσι, μεταπίπτουν από την πολιτική στον ακτιβισμό, από την πρόταση στην καταγγελία, από την υλοποιήσιμη ιδέα στον κόσμο της ουτοπίας.
Στα στενά όρια του ελληνικού οικισμού περισσεύουν οι Μελανσόν.
Αλλοτε ως ψευδοπροφήτες και άλλοτε ως υπέρμαχοι του ρεαλισμού, αυτοαλλοιούμενοι μέσα στο τίποτα που αντιπροσωπεύουν, όταν πλησιάσουν την ευθύνη και βρεθούν μπροστά στον κίνδυνο, το φωτοστέφανό τους σβήνει.
Και φαίνεται το σκοτάδι που εκ καταβολής τούς συνοδεύει.
