Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 19/08/2018
Η ιδεολογία είναι ένας δαιμονικός τόπος.
Οι κάτοικοί του ζουν στον ερμητικά κλειστό κόσμο του. Ακούνε μόνο τους ήχους του. Επαναλαμβάνουν την ηχώ τους. Χορεύουν στο μονότονο ρυθμό του. Νομίζουν ότι είναι ήδη αυτό που φαντάστηκαν ότι θα γίνουν. Στον δαιμονικό τόπο της ιδεολογίας όλα έχουν συντελεσθεί. Η κίνηση είναι απειλή. Η ανακύκληση είναι η ζωή του.
Ο δαιμονικός τόπος και οι κάτοικοί του βρίσκονται σε αντιδικία με την πραγματική ζωή. Αυτό που μέσα από κάθε ανθρώπινη περίσταση και μικρή ή μεγάλη τραγωδία διαρκώς συντελείται. Σε αντιδικία με καθετί που σπέρνει την αμφιβολία, γεννάει απορίες, επιζητεί τον διάλογο και τον προϋποθέτει. Με καθετί που τροφοδοτεί την πολιτική σύγκρουση, από τις ιδέες μέχρι τα γεγονότα. Ιδέες, πρόσωπα, γεγονότα που θέτουν σε αμφισβήτηση τον ερμητικά κλειστό δαιμονικό τόπο είναι ο εχθρός.
Από το χυδαίο λόγο μέχρι τη σοβαροφανή πράξη, οι κάτοικοι του δαιμονικού τόπου είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι για όλα. Χωρίς αναστολές. Τους βλέπουμε, τους ακούμε.
Ο κόσμος θα είναι πάντα συγκεχυμένος, ακαθόριστος και ανυπότακτος. Κανένας ιδεολογικός επιχρωματισμός, καμιά ιδεολογική διακόσμηση δεν θα μπορέσει να αποτρέψει τη συνάντηση με αυτό το πραγματικό.
Απέναντι. Απέναντι οι κάτοικοι του δαιμονικού τόπου υπερασπίζονται τον πλασματικό κόσμο τους, επιχειρώντας με όλα τα μέσα την κατάργηση και διαγραφή των καθημερινών παραστάσεων και εμπειριών. Κάθε λόγος τους και κάθε πράξη τους είναι ένας μεταμφιεσμένος καταναγκασμός. Και μια συνειδητή άρνηση. Αρνηση του διαλόγου, κυρίως.
Στον δαιμονικό τόπο δεν νοείται διάλογος. Το «εμείς ή αυτοί» είναι το όριο του δαιμονικού τόπου. Είναι αυτό, επειδή μόνο αυτό η ιδεολογία, ως μονοφωνία, αντέχει. Αποκλείεται έτσι εξ ορισμού στο βάθος η πολιτική. Γιατί είναι από τη φύση της διαλογική. Είναι από τη φύση της ένας κόσμος πολυφωνίας. Μια κατάσταση αντιθέσεων. Μια άρνηση της ενότητας της εξουσίας. Δεν έχει αρχή, δεν έχει πέρας. Φέρει διαρκώς εντός της την απορία, τον κίνδυνο της αναθεώρησης, την απειλή της σύνθεσης των αντιθέτων.
Είναι στενός, ασφυκτικός και περίκλειστος ο δαιμονικός τόπος της ιδεολογίας. Από τη φύση του φέρει μέσα του αυτόν τον μεταμφιεσμένο καταναγκασμό, που τον ακούμε ποικιλότροπα να εκφράζεται από την εξουσία δίπλα μας, χωρίς τον οποίο θα καταρρεύσει ως πνεύμα και ως σώμα. Αρρητος στόχος του μεταμφιεσμένου καταναγκασμού είναι ο εκμηδενισμός των προσώπων, η ταπείνωσή τους.
Είναι βαθιά αντιδιαλεκτικός ο δαιμονικός τόπος. Και οι κάτοικοί του θα μιλάνε πάντα για τον απρόσωπο λόγο των πραγμάτων, θα εργάζονται για την κατασκευή εναντίον του πραγματικού, την επιβολή της δικής τους τελικής ισορροπίας εναντίον όλων των άλλων.
Οι κάτοικοι του δαιμονικού τόπου μετέχουν, νομίζεις, στο αιώνιο παρόν. Για αυτούς έχουν όλα ήδη συντελεσθεί. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα η ανθρωπότητα; Η ιδεολογική τους ανωτερότητα εγγυάται. Αναμάρτητοι οι ίδιοι. Σχεδόν ανέγγιχτοι από τη φθορά και τον χρόνο. Γι’ αυτό δεν ακούνε – και μην περιμένετε να ακούσουν – τη δυνατή φωνή των γεγονότων και των ανθρώπων.
Αν η ιδεολογία είναι το θεμέλιο εγκατάστασης της δαιμονικής σύγχυσης, η βιωμένη διάρρηξη αυτού του θεμελίου είναι ταυτόχρονα και η συντελούμενη ήδη γοργά απογύμνωση της απάτης αυτού του δαιμονικού τόπου και των κατοίκων του.
