Η πράξη της Σταύρωσης, πέρα από τον εξευτελισμό και την τιμωρία, εμπεριέχει την καταισχύνη και το τέλος, το δημόσιο – ενώπιον του κοινού – τέλος. Η καταδίκη και ο θάνατος είναι το έσχατο όριο νίκης της εξουσίας.
Οι συσταυρωμένοι ληστές, κοινωνικά απορριπτέοι και αξιόποινοι, προσθέτουν στο σκηνικό του «τέλους». Δεν είναι συμπλήρωμα, είναι κορύφωση. Μέσα σε αυτό το τέλος της επίγειας διαδρομής, ο Ιησούς συγχωρεί τον έναν εκ των δύο ληστών, αποκαθηλώνοντας την τιμωρία που του έχει επιβληθεί, σε μια έσχατη αμφισβήτηση της σχετικής κοσμικής απόφασης. Εκεί, στον τόπο του θανάτου, η σχέση δύναμης και αντιδύναμης μεταπλάθεται και ανατρέπεται μέσα από ισχυρούς συμβολισμούς, άφατα καταγεγραμμένους.
Ο φέρων το μήνυμα της ανατροπής, ο υποσχεθείς την Ανάσταση, σε μια εκθεμελιωτική πράξη, συγχωρεί και αποδέχεται, διαταράσσει κανόνες και καλεί τους θεατές του δράματος να «διαβάσουν» το ενώπιόν τους σκηνικό με νέο τρόπο. Αυτή η πρόσκληση διαπερνά εποχές και χρόνο και παραμένει ζωντανή ως παράδειγμα αντι-ισχύος.
Τις ημέρες αυτές το σκηνικό του έσχατου τόπου, τα πρόσωπα, οι θέσεις, ο πόνος και ο θάνατος γίνονται θέμα εμπνευσμένων υμνωδών που κρατούν ζωντανό το μήνυμα της αμφισβήτησης κάθε Αρχής και εξουσίας. Μέσα από το υπέρτατο αντιπαράδειγμα αντι-ισχύος που συμπυκνώνει ο εσταυρωμένος Ιησούς.
