«..ουκ ήλθον βαλλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν»
(Κατά Ματθαίον, 10, 34)
Μεγάλο Σάββατο σήμερα. Σε λίγες ώρες η Ανάσταση. Το γεγονός διαπερνά την ανθρώπινη ιστορία και με τρόπο πανηγυρικό η οικουμένη το βιώνει, ως κάτι συγκλονιστικά προκλητικό στην διαδρομή της.
Το εκούσιο Πάθος κορυφώνεται με την Ανάσταση, το θαύμα της θα γίνει αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπινου πάθους και της υπαρξιακής αγωνίας του φθαρτού αυτού όντος , που δεν παύει ποτέ να ζητάει μια «ανάσταση».
Η Ανάσταση γίνεται μέρος αναπόσπαστο της διαδρομής , σημείο αντιλεγόμενο εις τους αιώνες, μήνυμα ανατρεπτικό, αντιεξουσιαστικό, πρακτική αντιισχύος και αίτημα αυτοπροσδιορισμού και ελευθερίας, απέναντι στους εκάστοτε οργανωτές της σταύρωσης.
Το χριστιανικό κίνημα που γεννιέται θέτει εκ νέου το ζήτημα της ανθρώπινης υπόστασης, το βγάζει από το παραδοσιακό πλαίσιο των θρησκευτικών στερεοτύπων και της συντήρησης, που γύρω από την εξουσία σταθερά ως τότε είχε θεμελιωθεί, το αναγορεύει σε κέντρο του παντός.
Η αντίδραση της εξουσίας θα έχει ένα πάθος απέναντι στο πάθος του άλλου τρόπου του βίου, που θεμελιώνουν και κομίζουν οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες , κάτω από τα θεμέλια μιας παντοδύναμης εξουσίας, που ως βία – πως αλλοιώς; – είχε πιστέψει στην δική της αιωνιότητα.
Η συνδρομή του Παύλου θα πολλαπλασιάσει την ορμή. Από το πάθος της δίωξης, μέσα από τον βασανισμό της αμφιβολίας του, θα καταλήξει με το πάθος της αποστολής , σε ρόλο «απεσταλμένου», μορφή ανυπέρβλητη στην υπηρεσία της παραδοξότητας της Ανάστασης. «….ει δε Χριστός ουκ εγήγερται …κενή η πίστις υμών». (Προς Κορινθίους, Α’ Επιστολή)
Η διαβρωτική δύναμη θα διασπάσει έναν ολόκληρο κόσμο και το πάθος της νέας αλήθειας θα σφυρίξει σαν δυνατός άνεμος στα κλειστά παράθυρα του χρόνου. Η αναταραχή εξακολουθεί ως βουητό, πέρα από γιορτές και κοινότυπες πανηγύρεις, να διαπερνά τον κόσμο.
Η ενσωμάτωση που θα πετύχει η εξουσία στην διαδρομή, θα ανακόψει το αναστάσιμο πάθος και αυτό, όπως «προφητικά» είχε λεχθεί, ως «άλας της γης», θα κινηθεί στο περιθώριο, θα εργασθεί αθόρυβα, βουβά και ως αόρατος σπορέας θα σπέρνει τον σπόρο του αρχικού μηνύματος.
Στα μόλις πρόσφατα χρόνια, υπό την ματιά την εσχατολογική, η Γαλλική Επανάσταση, ως έμπρακτος ορθός λόγος, θα επιχειρήσει να ανταγωνιστεί το συνειδητοποιημένο αρχικό εκείνο πάθος και σε μια έξαρση αποχριστιανοποίησης θα οργανώσει την πιο ανορθολογική αμφισβήτησή του. Τα καθολικά ως τότε σύμβολα θα καταργηθούν. Ο χρόνος θα μετρήσει από την αρχή, ώστε ο Ναζωραίος να τεθεί εκτός χρόνου.
Η μάχαιρα εξακολουθεί να είναι εδώ. Όπως και αν διαβάζει κανείς την Ανάσταση, αυτό που ακολούθησε, τα πάθη που πότισε, οι συνειδήσεις που έχτισε, είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδρομής, που φέρει πια τη σφραγίδα του πάθους του «νικητή» και του «νικημένου», του «δέσμιου» και του «ελευθερωτή».
Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 23/04/2022
