Η ευπρέπεια είναι η φωνή του «εντός», ο ψίθυρος της συνείδησης προς τον άλλον. Είναι η αόρατη χειρονομία σεβασμού στην αξία του.
Η ευπρέπεια είναι στάση, είναι συμπεριφορά, είναι πνεύμα, είναι νεύμα.
Η ευπρέπεια είναι αύρα. Η αύρα της καλής θέλησης. Της καλής προαίρεσης. Της αναγνώρισης του άλλου «ως εαυτόν».
Η ευπρέπεια δεν έχει τόπους έκφρασης. Δεν έχει στιγμές ύπαρξης. Δεν ψάχνει ευκαιρίες προβολής.
Η ευπρέπεια είναι τρόπος, είναι μια άρρητη ομιλία, είναι μια κρυφή γλώσσα. Προς τον άλλον.
Η ευπρέπεια είναι «λόγος» αποδοχής, είναι πρόσκληση συνύπαρξης. Είναι ανύψωση της σχέσης. Είναι σεβασμός και αυτοσεβασμός.
Η ευπρέπεια είναι πέρα από την καλή αγωγή, το υπερτιμημένο savoir vivre, ακόμη και την ευπροσηγορία.
Η ευπρέπεια είναι πέρα από την αβρότητα, πέρα από την απλή λεπτότητα των τρόπων. Πέρα από την επιτηδευμένη αριστοκρατικότητα.
Η ευπρέπεια είναι συνείδηση. Του καθημερινού ευ πράττειν.
Η ευπρέπεια δεν είναι σεμνολογία. Δεν είναι αυτοπεριορισμός. Δεν είναι επιφύλαξη.
Η ευπρέπεια δεν είναι ευπρεπισμός.
Δεν είναι φιλαρέσκεια. Δεν είναι καλλωπισμός των λόγων και των πράξεων.
Ελλάδα 2016. Η βία της αγένειας μας θυμίζει την απουσία της ευπρέπειας.
Από την καθημερινή ζωή ως τις συμπεριφορές, τις στάσεις και το λόγο των ανθρώπων της εξουσίας, η άρνηση του άλλου πρωταγωνιστεί ως προσβολή και ως υπέρτατη εκδοχή της απρέπειας.
Η καθυστερημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση αρνείται να αποδεχθεί ότι ο πολιτισμός και η πνοή του είναι το νόημα και η τέχνη της συνύπαρξης.
