Η περίοδος αυτή μοιάζει να τελειώνει – και μάλιστα με ένα δυνατό κρότο και πολύ άγαρμπα. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, το εκκρεμές πρέπει να πάει από τη μία άκρη στην άλλη για να σταθεροποιηθεί στο κέντρο…
Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια «εξέγερση» της κοινής γνώμης εναντίον του κατεστημένου και της ευρύτερης ελίτ που την κυβέρνησε και την οδήγησε στην εθνική και ατομική χρεοκοπία. Είναι μια επώδυνη διαδικασία, η οποία προσλαμβάνει πολύ ακραίες μορφές, γίνεται εργαλείο στα χέρια κάποιων σκοτεινών κέντρων και κρύβει κινδύνους. Είναι όμως και απαραίτητη. Όλοι «μαζεύονται» και αντιλαμβάνονται πλέον πως οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν, οριστικά.
Ταυτοχρόνως αναδεικνύεται μια νέα γενιά δικαστικών, αστυνομικών και κρατικών λειτουργών, οι οποίοι δεν «μασάνε» και κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει, όσο σκληρά και αν είναι τα συμφέροντα που έχουν απέναντί τους. Στα δικά μου μάτια κανείς άλλωστε δεν στέκεται πιο ψηλά από τον νεαρό ανακριτή των χιλίων και κάτι ευρώ, που δεν έχει καμία υποστήριξη, κρυώνει στο γραφείο του και παρ όλα αυτά βγάζει πολύ, πολύ δύσκολες υποθέσεις διαφθοράς. Μιλάμε για νέους ανθρώπους που κινούνται με επαγγελματισμό, αλλά και με μια πολύ σωστή αίσθηση καθήκοντος. Ισως να είναι οι πρόδρομοι μιας νέας εποχής. Γιατί εν τέλει η κρίση, με όλα της τα θύματα και τις ακρότητες, μπορεί και να μας κάνει μια κανονική χώρα, στην οποία το να είσαι γνωστός μπορεί να σε βοηθάει να κλείσεις… ένα καλό τραπέζι κάπου. Αλλά μέχρι εκεί!
