Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 05/04/2020
Γνωστή η κρατούσα αντίληψη. Οι αντικειμενικές συνθήκες διατηρούν το πρωτείο, μας λένε στερεοτυπικά. Τα πρόσωπα είναι έρμαια της ροής, εκφραστές απλοί της δυναμικής της, όργανα της νομοτέλειας. Η ιστορία δίνει παραδείγματα για κάθε πλάνη. Τα προκατασκευασμένα σχήματα βρίσκουν αφορμές δικαίωσής τους.
Αυτές τις μέρες του «μένουμε σπίτι», ένα πρόσωπο «κερδίζει» τις συνθήκες. Πρόκειται για τον γνωστό πια σε όλους κ. Τσιόδρα. Κάθε απόγευμα στις 6, δίνει το περίγραμμα των πραγμάτων, τη διάσταση της απειλής, την ένταση του κινδύνου, τις προϋποθέσεις απόκρουσής του.
Ο κ. Τσιόδρας είναι γιατρός. Άγνωστος στους πολλούς ως χθες. Διακεκριμένος στο αντικείμενό του. Και καθώς μυστηριακά κινούνται καμιά φορά τα πράγματα, βρίσκεται σήμερα φορτωμένος με την αποστολή να μεταφέρει στην κοινότητα ένα μήνυμα απειλής θανάτου και ελπίδας ζωής.
Ο κ. Τσιόδρας δεν είναι δημόσιο πρόσωπο. Δεν έχει πολιτικό ρόλο. Έχει όμως δημόσιο λόγο και λειτουργεί ως πολιτικό πρότυπο. Εδώ τα πράγματα μεταπλάθονται και με τη σφραγίδα του το πρόσωπο τους δίνει περιεχόμενο, νόημα, ίσως και νέα τροπή.
Το ύφος είναι ο άνθρωπος. Γνωρίζουμε την καθολικότητα του ύφους, πέρα από τις λέξεις, τη στάση, τους καθιερωμένους τρόπους έκφρασης και πρόσληψης. Το αντιστερεοτυπικό ύφος του κ. Τσιόδρα συνέχει τις ημέρες. Το νόημά του προσθέτει αξία στο νόημά τους.
Χρόνια ζούμε στο δημόσιο χώρο την ανακύκληση των ίδιων προτύπων. Μια εξουσιαστικότητα στο λόγο, μια πρόθεση επιβολής, μια επιδίωξη έντασης χωρίς μέτρο. Μια εικόνα ισχύος έγινε οδηγός της δημόσιας παρουσίας.
Μέσα στην πρωτοφανή κρίση, ένας άνθρωπος από το πουθενά δεν ακολουθεί τις τετελεσμένες εικόνες. Δεν ταυτίζεται. Δεν σέβεται στερεότυπα. Με γαλήνιο μέτρο, προσήνεια και έλλογη συστολή, πασχίζει να εκφωνήσει την αλήθεια. Ένα ζωντανό πρόσωπο μιλάει. Ανοιχτό στη συγκίνηση της ζωής και το σεβασμό του θανάτου. Απροσδόκητα ένα ύφος έρχεται να διαγράψει τρόπους επικοινωνίας και να καλέσει σε οδούς συνάντησης, κατανόησης και αποδοχής. Είναι ένα ύφος αντι-ισχύος. Συζητητικό, αναγνωρίζει τον άλλον, τον συμμερίζεται και τον αγκαλιάζει. Έχει διδάξει ήδη έναν τρόπο, έχει ανοίξει έναν δρόμο. Το νέο παράδειγμα έχει εγκατασταθεί. Ένα άλλο πρότυπο είναι νοητό.
Ο κ. Τσιόδρας ενοχλεί. Κατανοητό. Κατανοητή και η δυσφορία που εκφράζει ένας αφελής προοδευτισμός που επιχειρεί να αποδώσει τοτεμικό χαρακτήρα – ποτέ το α-νόητο δεν θα μείνει χωρίς τόπο κατοικίας – στον μαχόμενο γιατρό. Έχει μέσα της μια απελπισία κάθε θεωρία, που αδυνατεί να κατανοήσει τον κόσμο των πραγματικών ανθρώπων.
Απέναντι σε κάθε μεταφυσική, όσο έχουμε σώμα, όσο έχουμε λόγο, το πραγματικό θα επιμένει. Και ζωντανά πρόσωπα θα ανεμίζουν τη σημαία του.
