Ρωγμές

Αργά κυλάει αυτός ο Μάρτιος. Θα μπορούσε να είναι φορτωμένος με τα 200 χρόνια από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Και να γονιμοποιεί και να θυμίζει. Κάθε άλλο παρά εορταστικός μοιάζει. Είναι φορτωμένος με τα προβλήματα της εποχής, τα αδιέξοδα των ημερών και το βάρος της στασιμότητας και των χρόνων. Όλα έρχονται στο φως αυτόν τον ήδη παρατεταμένο Μάρτιο.

Όχι μόνο οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι, αλλά όλοι μας θα θέλαμε αυτός ο Μάρτιος να βιαστεί. Να γίνει γρήγορα παρελθόν και να ξεχαστεί. Η πανδημία πρώτα, που σήμερα βρίσκεται σε νέα φάση έξαρσης και που συνεχίζει να απειλεί και να εμποδίζει. Να εμποδίζει την έξοδο προς έναν επόμενο κύκλο.

Η πανδημία αναμόχλευσε τα πάντα, έφερε στο φως ξεχασμένες παραστάσεις, δοκίμασε αντιλήψεις, προκάλεσε ατομική και κοινωνική κόπωση, εξάντλησε υποσχέσεις, απορρόφησε δυνάμεις, χάραξε ρήγματα στην εμπιστοσύνη. Δεν είναι τομή στον χρόνο, είναι ρωγμή και φόβος. Εκεί βρισκόμαστε αυτόν τον Μάρτιο.

Μέσα στη συνθήκη αυτή, η απόρριψη και η άρνηση επανέρχεται διεκδικώντας πολιτικό πρόσωπο. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση αξιοποιεί ποικιλότροπα το μέτωπο της αμφιβολίας, της αγωνίας και του άγχους. Το πολλαπλασιάζει και το τροφοδοτεί. Μέσα στις αντιφάσεις της στηρίζει κινητοποιήσεις, σαν να διεκδικεί ένα αποτέλεσμα μεγαλύτερου κακού σε απόσταση από το κοινωνικό σώμα και τις πραγματικές ανάγκες του.

Ο καθημερινός άνθρωπος βιώνει στη μοναξιά του το ατομικό του πρόβλημα, το αδιέξοδο που φαίνεται μπροστά του, την απομάκρυνση της λύσης, τη δυσκολία διάρκειας που μοιάζει να εγκαθίσταται στη ζωή του. Και εκεί ακούς τη δυσαρέσκεια να μεγαλώνει, τη διαμαρτυρία να ακούγεται, την οργή να σιγοκαίει. Όταν δεν κατανοεί, λογικό είναι να μην στηρίζει.

Η υποχώρηση της συναίνεσης, η εκπνοή της αρχικής αποδοχής, η αντίθεση των πολιτικών δυνάμεων στο κυβερνητικό σχέδιο, πολλαπλασιάζει τις ρωγμές και αποδυναμώνει την εμπιστοσύνη. Η εναντίωση στην Κυβέρνηση ψάχνει τρόπους να εκφραστεί και φωνή να μιλήσει. Το πρόσφατο επεισόδιο αστυνομικής βίας, που τόση ένταση προκάλεσε, είναι ενδεικτικό για την κόπωση που κοιμάται και για την απόρριψη που ψάχνει αφορμή.

Αν προσθέσουμε σε αυτά την ανισότητα που η πανδημία κάνει κάθε μέρα φανερή, ακούμε την ροή που βουβά και διαβρωτικά εργάζεται στο υπέδαφος. Η κυβερνητική αδεξιότητα στον χειρισμό του σύνθετου ζητήματος των ημερών, που είναι σαν ξαφνικά να ανακινούν όλη την ιστορία της χώρας, αφήνει κενά στην αναγκαιότητα της πειστικής επεξήγησης αυτής της περίστασης και των γεγονότων. Χωρίς αυτήν την επίμονη επεξήγηση, καμιά πολιτική, όσο επαρκής και αν είναι, δεν έχει τύχη, εάν δεν δίνει ακούραστα την μάχη στο μέτωπο της πειθούς.