…Η σέχτα –και πάντα φυσικά ο αρχηγός της– έχει κατακτήσει την αλήθεια. Με τη βεβαιότητα και την απολυτότητα αυτή, επιτρέπει στον εαυτό του και η σέχτα στα μέλη της κάθε νοητή ή αδιανόητη συμπεριφορά. Ως τελικός κριτής των πάντων, επιφυλάσσει για τον εαυτό της τον έσχατο ρόλο. Η σέχτα δεν είναι φαινόμενο των καθυστερημένων κοινωνιών. Δεν τη βρίσκουμε μόνο στις σελίδες της ιστορίας. Τη συναντάμε δίπλα μας. Τη βρίσκουμε ανάμεσά μας.
Στον ελληνικό πολιτικό στίβο της Ελλάδας του 2015, οι σέχτες βρίσκουν μέσα στο περιβάλλον της κρίσης γόνιμο έδαφος να ευδοκιμήσουν. Οι λέξεις διαθέσιμες, οι δρόμοι εύκολοι. Καθώς η σέχτα φέρει εντός της ένα σωτηριολογικό στοιχείο, φυσικό είναι να αφθονούν στο κόμμα κυβερνητικής σωτηρίας –της κυβέρνησης σωτηρίας ήθελα να πω– στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί, από μικρές ή μεγάλες σέχτες, με διάσημους ή ημι-διάσημους εκφραστές, εκφωνείται κάθε μέρα και ένας διαφορετικός δρόμος σωτηρίας. Πεπεισμένοι για την αλήθεια τους, οι μεταμφιεσμένοι σωτήρες μία μας προτείνουν το δρόμο της υπερηφάνειας που αυτοί ορίζουν, το δρόμο της αξιοπρέπειας που αυτοί εγγυώνται ή και το δρόμο του συμβιβασμού που μόνο αυτοί μπορούν, όμως, να καθαγιάσουν.
