Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 31/05/2020
Υπάρχει μια σιωπή χαράς. Υπάρχει και μια σιωπή θανάτου. Το τέλος της επίσημης τακτικής ενημέρωσης για τον κορονοϊό, από τον κ. Τσόδρα και τον κ. Χαρδαλιά, ήρθε με ικανοποίηση. Συγκίνηση και χαρά. Μακάρι να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ γι αυτό. Ας το καλύψει η σιωπή, μας είπαν. Αφού το πρόβλημα έχει ελεγχθεί, δεν υπάρχει πλέον και κάτι να λεχθεί.
Αυτή η σιωπή της χαράς έρχεται δυσάρεστα και συνειρμικά να μας θυμίσει μια άλλη σιωπή που μας συνοδεύει. Μια σιωπή θανάτου. Η σιωπή για τα τροχαία. Δεν μπορεί κανείς μέσα στη συγκινητική αυτή ατμόσφαιρα της καθημερινής άθροισης νεκρών να αγνοήσει τους νεκρούς από τα τροχαία. Νεκρούς, τραυματίες, αναπήρους, ζωντανούς νεκρούς που μένουν πίσω.
Για πολλά, πάρα πολλά χρόνια,το ζήτημα έχει απωθηθεί στη ζώνη της σιωπής. Ένα τόσο σημαντικό θεμα, με πόνο και δυστυχία για πολλούς να το συνοδεύει, δεν έγινε ποτέ, από καμιά Κυβέρνηση, αντικείμενο πρώτου ενδιαφέροντος. Μελέτης, σχεδιασμού, μέριμνας, επίμονης αντιμετώπισης. Και οι φωνές που ακούστηκαν και αυτές αγνοήθηκαν ή περιπαίχτηκαν.
Δυστυχώς, το ζήτημα μιλάει για τις επιλογές, το ήθος, τα μέτρα και τα κριτήρια μιας κοινωνίας. Στο πλέγμα των ιεραρχήσεων τα τροχαία δεν βρήκαν θέση. Πέρα από περιοδικούς πίνακες και στατιστικές για το δράμα, οι άνθρωποι περνάνε στη λήθη. Το έγκλημα το καλύπτει η παρατεταμένη σιωπή. Γενικής αποδοχής.
Στην περίοδο του κορονοϊού, συχνά η αξία της ζωής, της ζωής του ενός, ελέχθη, έχει προτεραιότητα. Και η Κυβέρνηση δίκαια επικαλείται αυτή την επιλογή της. Θα έπρεπε αυτό να το κάνουμε, να το κάνει η Κυβέρνηση, οδηγό και μέτρο στην αντιμετώπιση των τροχαίων. Είναι καιρός σοβαρά να σκύψει πάνω σε αυτό το πολυσύνθετο, αλλά δυνατόν να περιορισθεί πρόβλημα.
Μέχρι τώρα ευκαιριακές ενέργειες και πρωτοβουλίες δημοσίων σχέσεων «ανέβαζαν» προσωρινά το θέμα για να το ξεχάσουν την επομένη. Παρόμοια προβλήματα, που συνδέονται με την κοινωνική συνείδηση, το επίπεδο ανάπτυξής της, την ωριμότητα και τον πολιτισμό των ανθρώπων, τις προϋποθέσεις της συνύπαρξης, τον σεβασμό στους κανόνες και τους άλλους, δεν θεραπεύονται με διακηρύξεις, ούτε με καλές προθέσεις. Μια επίμονη, πειθαρχημένη, ακούραστη πολιτική βουβή δράση απαιτείται. Που δεν υπάρχει με σκοπό την προβολή του εαυτού της, αλλά αντέχει στο χρόνο και υπάρχει μόνο για το αποτέλεσμα. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι δύσκολο.
Πέρα από τα αναγκαία άλλα, αυστηρούς ελέγχους και αυστηρές κυρώσεις, μια καμπάνια επίμονη, σταθερή, αδιάκοπα στον αέρα θα μπορούσε να θυμίζει και να καλεί. Και να σπάζει τη σιωπή. Διαφορετικά είναι απολύτως αδιάφοροι οι ύμνοι τον εαυτό μας, εκείνοι μάλιστα της ακραίας στιγμής.
