Ο Ηράκλειτος έχει έγκαιρα προειδοποιήσει: «Ο αιών (ο χρόνος, ο καιρός) είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια. Στο παιδί ανήκει η βασιλεία».
Είτε δεχθούμε την τυχαιότητα, είτε αποδεχθούμε την αναγκαιότητα της μεγάλης διάρκειας, της άναρχης πραγματικότητας, ο ιστορικός πια καιρός – μέσα από κάθε του λεπτομέρεια – επιβεβαιώνει τον Ηράκλειτο. Εκεί που οι φιλόσοφοι στοχάζονται, οι πολιτικοί επιχειρούν να δράσουν. Και δρουν.
Η σχέση της πολιτικής και των πολιτικών με τον χρόνο έχει μια άλλη διάσταση. Η πολιτική επιχειρεί πάντα να θέσει τον χρόνο στην υπηρεσία της και να τον υποτάξει στη δράση της, καθώς αυτοπροβάλλεται αλόγιστα και ανορθολογικά ως ο κύριος του χρόνου.
Ετσι πολλές φορές στην Ιστορία επιχειρήθηκε ο μηδενισμός του χρόνου. Και η θρησκευτική διακήρυξη «εγώ είμαι το Α και το Ω, η Αρχή και το Τέλος» έγινε πνεύμα της πολιτικής δράσης. Διαπότισε την ψυχή της.
Ο μηδενισμός του χρόνου είναι η απελπισμένη κραυγή των ανθρώπων «σταματήστε τον χρόνο!». Φορτωμένοι με την εμπειρία, πιστεύουν ότι όλα μπορούν να γίνουν από την αρχή. Να χτίσουν και πάλι τον κόσμο. Να μετρήσει ο χρόνος από το μηδέν.
Η αντίληψη αυτή έφτασε στον παροξυσμό της στις κορυφαίες στιγμές της Γαλλικής Επανάστασης. Το τέλος της βασιλείας ήταν το οριστικό τέλος μιας προηγούμενης εποχής. Ενός καθεστώτος. Η νέα θεμελίωση διαγράφει και την παλαιά χρονολόγηση. Το έτος Ι της Επανάστασης, το έτος ΙΙ, θυμίζουν και ορίζουν ότι χτίζεται από την αρχή ένας νέος κόσμος. Καταργείται η εβδομάδα και οι μήνες παίρνουν νέο όνομα. Οι εορτές προς τιμήν του υπέρτατου όντος επισφραγίζουν τη νέα θεώρηση του χρόνου.
Ο Ηράκλειτος είναι εδώ και μας θυμίζει ότι «παιδός η βασιλείη».
Δεκέμβριος, Ελλάδα, 2016. Η ηττημένη κυβέρνηση, γνήσια εκπρόσωπος του ηττημένου λαού, μοιάζει και αυτή στην όχθη της ορμής των γεγονότων, με υψωμένα τα χέρια, σε κατάσταση απελπισίας, να φωνάζει: «Σταματήστε τον χρόνο!».
Δεν μπορεί ούτε να υποψιαστεί το πικρό χαμόγελο του Ηράκλειτου.
