Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/03/2018
Διευρυνόμενα μέτωπα, διαβάζουμε. Το διακηρύσσει η δημοσιογραφική αυθεντία. Το υπογράφει ο πανεπιστημιακός διανοητισμός. Το επιβεβαιώνει η τρέχουσα επικαιρότητα.
Μοιάζει πράγματι γύρω μας να πυκνώνουν οι δυσκολίες, να πολλαπλασιάζονται οι προκλήσεις, να μεγαλώνουν τα εμπόδια.
Και μπροστά στο χάος πρωτόγνωρων ερεθισμών, ένας μικρός ή μεγάλος φόβος κερδίζει έδαφος και κλέβει την προσοχή.
Μια κοινωνία σε παρακμή, όπως η ελληνική, τρομάζει πάντα μπροστά στα άγνωστα ενδεχόμενα. Εχοντας επιλέξει την απόκρουση της ευθύνης διάκρισης μεταξύ ασήμαντου και σημαντικού, είναι μακάρια εγκατεστημένη στην παράλυση που προκύπτει.
Αυτή η παράλυτη συνείδηση αποφεύγει την αβέβαιη περιοχή και προτιμά τη θανάσιμη αδιάφορη ζώνη. Το τέλμα και τον μαρασμό.
Οι κοινωνίες σε παρακμή θέλουν να αγνοούν ότι στην ιστορική διαδρομή τους κινούνται στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο θάνατος είναι ο μαρασμός και το τέλμα. Η ζωή είναι η επίγνωση του κόστους και των κινδύνων της πορείας, είναι η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας. Είναι η ερευνητική ματιά στον κόσμο. Είναι η ορμή της αυτογνωσίας.
Η συνειδητοποίηση είναι το συνώνυμο της ευθύνης. Της συμμετοχής με επίγνωση. Με επίγνωση και αποδοχή των συνεπειών και του αποτελέσματος της εκάστοτε πράξης στον μακρύ χρόνο.
Αυτό είναι το μέτωπο. Το ένα μέτωπο.
Συνειδητοποίηση ή αφανισμός.
Σε δύο περιοχές θα δοκιμαστεί η ελληνική κοινωνία σε αυτό το μέτωπο.
Η πρώτη είναι η δοκιμασία απομάκρυνσης από το πολιτικό ψεύδος και την πρωτόγονη πνευματική αφέλεια, που με μαγικό τρόπο επινοεί εξωτερικούς εχθρούς και χτίζει εύκολες λύσεις.
Είναι η δοκιμασία της απόρριψης κάθε πρωτόγονου ερμηνευτικού οικοδομήματος, που διαιρεί και κατακερματίζει απλουστευτικά τον κόσμο για να τον κατασκευάσει από την αρχή σύμφωνα με τη στιγμιαία αυθαιρεσία του.
Είναι η σύγκρουση με τη βαθιά εκούσια παραπλάνηση, που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια, γύρω από τον πολιτικό παραλογισμό, που παραλληλία έχει μόνο με τη διακήρυξη «η Γη είναι επίπεδη».
Είναι η ανατίναξη κάθε παγίδας που συνδέεται με τα λαϊκά στερεότυπα και τη λαϊκή μυθοπλασία.
Η δεύτερη περιοχή της δοκιμασίας είναι η συνάντηση με την ανάγκη της λαϊκής ενότητας. Αυτό σημαίνει υπεράσπιση των προϋποθέσεων που θεμελιώνουν τη συνεκτικότητα, σε ένα πλαίσιο συνύπαρξης, όπου εργάζεται, δημιουργεί και συγκρούεται ένα πολιτικά ελεύθερο σύνολο ανθρώπων.
Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αυτό πλέον το θεμελιακό χρέος. Να εργαστούν και στην πρώτη και στη δεύτερη περιοχή. Αυτό είναι το ένα και πρωτεύον μέτωπο. Τα άλλα τελούν υπό το κριτήριο της έκβασής του. Αυτή είναι η πρώτη γραμμή μάχης.
Διαφορετικά ο αφανισμός θα επέλθει προοδευτικά, σαν σκιά που πέφτει πριν από το σκοτάδι.
