Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/04/2018
Η καθυστερημένη συνείδηση, ως αυτάρεσκη οντότητα, δεν αναγνωρίζει έτερη ύπαρξη πλην του εαυτού της. Ο μικρός «οικισμός» εντός της είναι ο σύμπας κόσμος.
Καθώς δεν μπορεί η αρχέγονη επιθυμία κυριαρχίας της να ικανοποιηθεί πλήρως, εκδηλώνεται στην καθημερινή ζωή ως μικρή ή μεγάλη βαρβαρότητα, όπου αυτό νοείται ως επιτρεπτό.
Στις ημέρες της ανάπαυλας του Πάσχα ακούστηκε – και εφέτος – η κλαγγή της νεοελληνικής βαρβαρότητας. Σε πολλές περιοχές της καθημερινότητας όπου εγκαθίσταται μια σχέση με πρωταγωνιστή τον Νεοέλληνα, η συνομιλία με τη βαρβαρότητα είναι αυτό που «ακούει» ή παρατηρεί κανείς.
Διεκδικώντας τα πρωτεία αυτή η βαρβαρότητα στο καθημερινό, αυτοπροβάλλεται αυτάρεσκα, προσβάλλει αδιάντροπα, οικειοποιείται κατακτητικά.
Σε δύο περιοχές – ανάμεσα σε άλλες – άκουγες αν πρόσεχες, έβλεπες αν είχες ενδιαφέρον αυτή τη συνομιλία με τη βαρβαρότητα.
Στο δρόμο. Στο δρόμο και στους δρόμους η νεοελληνική βαρβαρότητα της καθυστερημένης συνείδησης βρίσκει το ιδανικό πεδίο ανάπτυξης της βίαιης φύσης της.
Πολλοί οδηγοί διεκδικούν το δρόμο για τον εαυτό τους. Οι κανόνες ισχύουν κυρίως για τους άλλους. Και άκοπα τους καταπατούν εις βάρος του διπλανού τους.
Κάθε φορά που υπάρχει μεγάλη κίνηση η Λωρίδα Εκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ) γίνεται το μικρό θέατρο της τρέχουσας βαρβαρότητας. Η καθυστερημένη συνείδηση, ως μικρός θεός, δεν αναγνωρίζει ανάγκες. Δεν αποδέχεται κανόνες. Αδιαφορεί για την υπόμνηση από τις φωτεινές πινακίδες τήρησης της ΛΕΑ που καταλήγει να απευθύνεται περιπαικτικά μόνο στους οδηγούς σε κανονική πορεία.
Η απουσία ελέγχου επιβραβεύει. Η επιβράβευση επιταχύνει την επιθετικότητα. Η επιθετικότητα γίνεται απειλή και βία. Η μικρή αυτή στιγμιαία νίκη της καθυστερημένης συνείδησης τρέφει ηδονιστικά τη βάρβαρη πλευρά του εαυτού της. Εύκολα θα αναζητήσει και θα βρει νέα πεδία εκδήλωσης.
Η νεοελληνική βαρβαρότητα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτο το φυσικό χώρο, την ίδια τη φύση. Μια διαδρομή στην ενδοχώρα και βρίσκεσαι μπροστά σε μικρές ή μεγάλες πληγές πάνω στο σώμα της. Σκουπίδια στα ρείθρα, σκουπίδια και μπάζα σε σημεία εύκολης πρόσβασης, σε περιοχές που σου μιλάει η ομορφιά τους και το θαυματοποιητικό κάλλος τους. Σαν μικρές ή μεγάλες παράνομες χωματερές σού θυμίζουν μια κατηγορία Νεοελλήνων που συνειδητά αγνοεί χώρο και ανθρώπους.
Δίπλα σε αυτή τη θεωρούμενη «μικρή» εκδοχή της ζωής εκφωνεί την κενολογία της η πολιτική κομπορρημοσύνη. Πράττει αναλόγως. Αναλόγως με την ιεράρχηση που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών.
Ενας λαός που δεν αγωνιά για την υπεράσπιση των αγαθών της ζωής του είναι ήδη παραδομένος στην παρακμή του.
Για ποια ΛΕΑ μου μιλάς, για ποια φύση μου λες, τον ακούω να ψιθυρίζει. Ηθη δούλων.
