Δευτέρα πρωί. Και συνηθίζουμε να μιλάμε για την καθημερινότητα. Και μας διαφεύγει η θάλασσα των υπολοίπων. Δίπλα στο καθημερινό, υπάρχει πάντα και το υπερκαθημερινό.
Γράφει ο Κώστας Αξελός στο βιβλίο του «Αυτό που έρχεται», σε μετάφραση Κατερίνας Δασκαλάκη:
«Τόποι και χρόνοι του καθημερινού ξεπερνούν, για να το πει κανείς έτσι, το καθημερινό, πράγμα που καθόλου δεν τους εμποδίζει και να καταποντίζονται επίσης μέσα σ’ αυτό. Καθώς το καθημερινό προσφέρεται σαν μικρή άβυσσος και σαν μικρή κατοικία, προτείνει ένα καταφύγιο από το οποίο προσπαθούμε αδέξια να δραπετεύσουμε, επειδή μας βαραίνει, μας φαίνεται ανυπόφορο. Και δεδομένου ότι μια ζωή κατά μεγάλο μέρος χτίζεται επίσης και πάνω στην αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων που συναντά, έχουμε ανάγκη από τούτους τους προμαχώνες που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν εναντίον αυτού που κλονίζεται από το υπερκαθημερινό».
