Η κάλπη μπορεί να είναι ένα κύμβαλο αλαλάζον. Μπορεί όμως να είναι και μια ηφαιστειακή ενέργεια. Μέσα της θα βρούμε από τον θορυβώδη λαϊκισμό ως την κοινωνική συντήρηση, από το ουτοπικό αίτημα της αλλαγής ως την ανάγκη της πολιτικής μάχης στο μέτωπο του συγκεκριμένου, στο μέτωπο της πραγματικής ζωής.
Στην κάλπη συνυπάρχουν το παλαιό και το νέο. Η συζήτηση που με εφηβική ένταση ήρθε στην επιφάνεια αυτές τις μέρες περί παλαιού και νέου, στην κάλπη βρίσκει την απάντησή της. Δεν υπάρχει νέο, δεν υπάρχει παλαιό στην κάλπη. Γι’ αυτό και από την κάλπη δεν βγαίνει ποτέ καθαρό το νέο, ούτε επιβάλλεται ποτέ ισχυρό το παλαιό. Η υποχρεωτική συνάντησή τους οδηγεί διαλεκτικά σε μια νέα πραγματικότητα.
Αν δεχτούμε ότι η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας, η κάλπη είναι το σύγχρονο οδόφραγμα. Μην ξεχνάμε ποτέ ότι οι εκλογές είναι μια μεγάλη κατάκτηση. Το αυτονόητο της σύγκρουσης δεν οδήγησε πάντοτε στο αυτονόητο της κάλπης. Γι’ αυτό και η κάλπη δεν είναι ένας απλός τόπος πολιτικής συνάντησης, είναι – όσο και αν αυτό ηχεί υπερβολικό – ένας ιερός τόπος πολιτικής συνάντησης.
Η επαναστατικότητα που κρύβει μέσα της η κάλπη, έτσι όπως αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες η πολιτική σύγκρουση στη χώρα, δεν έχει συνειδητοποιηθεί. Και όχι μόνο αυτό. Συνειδητά έχει κατασταλεί. Η μη συνειδητοποίηση αυτή περιορίζει την πολιτική ισχύ της ψήφου, τη θέτει μέσα σε ασφυκτικά όρια και της αποστερεί τον μεγάλο ορίζοντα. Ετσι, οι πολίτες υποβαθμίζουν κάθε απάντηση που μπορεί να συνδέεται με το ερώτημα τι είναι η κάλπη. Και τι μπορούν να περιμένουν από τη δύναμή της. Γι’ αυτό, αντί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να βλέπουν το μέτωπο της στρατηγικής τους συμμετοχής, συχνά θεωρούν ότι κάνουν μια πράξη που μοιάζει με τακτικό ακτιβισμό.
Ιδιαίτερη η εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής. Στην κάλπη αυτή οι Ελληνες προσερχόμαστε με μεγαλύτερη εμπειρία. Με βαρύ τίμημα αυτή η γνώση. Και αυτό, όσο ποτέ, βαραίνει την ευθύνη. Από τον δρόμο της ευθύνης ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει μέσα του την αξία της κάλπης.
