Εφημερίδα, Πελοπόννησος, 24/09/2019
Το ζήτημα της Iστορίας και της διδασκαλίας της, θα είναι πάντα αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η Iστορία, τα γεγονότα του παρελθόντος, του εγγύτερου ή του μακρύτερου, γίνονται πάντα αντικείμενο χρήσης από την εξουσία με σκοπό αυτή να συνδεθεί μαζί τους κατά τα κριτήριά της, να αντλήσει επιχειρήματα και να δικαιώσει τη φύση της ύπαρξής της.
Όλα τα ολοκληρωτικού τύπου καθεστώτα παραβίασαν τα γεγονότα επιλέγοντας κάθε φορά, κατά περίπτωση, ακόμη και στιγμιαία, την αφήγηση που τα εξυπηρετούσε.
Η επιλογή, η Ιστορία να γίνεται πηγή τροφοδοσίας της εθνικής συνείδησης ούτε πρωτόγνωρο είναι ούτε παράδοξο. Πράγματι, η Ιστορία μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή να οργανωθεί με εθνικά κριτήρια και να αναγνωσθεί αποκλειστικά έτσι.
Πέρα από τις επιλογές μιας εξουσίας να εντάξει στο πολιτικό και ιδεολογικό της οπλοστάσιο αυτό που ονομάζουμε «Ιστορία», ο στόχος αυτός πάντα αποτυγχάνει. Δεν υπάρχει «βεβαιωμένη» ιστορία. Δεν υπάρχει ασφάλεια ούτε για τα ίδια τα γεγονότα. Πως μορεί να νοηθεί κοινή αποδοχή της παρουσίασής στους; Συνεπώς, η αντιπαράθεση για την Ιστορία είναι μέρος της φύσης της ίδιας της Ιστορίας.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι μιας εποχής, οι ζώντες, διαβάζουν τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί, τις μεταβολές που έχουν συντελεσθεί πριν από αυτούς, με τα κριτήρια και τις ανάγκες της δικής τους εποχής. Με τα κριτήρια του παρόντος απευθύνουμε τις ερωτήσεις μας στους νεκρούς.
Καθόλου παράδοξο ότι το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει να εντάξει την ιστορία σε μια ιδεολογική γραμμή. Αν οι πρωταγωνιστές του, που παίρνουν την πρωτοβουλία αυτή, μπορούσαν μετά από πενήντα χρόνια να δουν τα αποτελέσματά της, θα καταλάβαιναν τη ματαιότητα του στόχου.
Οι άνθρωποι ως προς την Ιστορία, ζουν μέσα σε μια πλάνη. Πιστεύουν ότι έχουν μια βεβαιότητα για τα γεγονότα του παρελθόντος. Αν όμως έχουν κάποια βεβαιότητα, αυτή είναι μια «βεβαιότητα» για το μέλλον. Η Ιστορία, όσα συνέβησαν, είναι μια ρευστή υπόθεση. Γιατί το παρελθόν πάντα θα αναπλάθεται μέσα μας.
