Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/09/2019
Πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, στις 20 Σετεμβρίου 2015, πραγματοποιούνται στη χώρα πρόωρες εκλογές. Ήταν στην ουσία η «επανάληψη» των εκλογών του Ιανουαρίου του ίδιου έτους, που έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία το κόμμα της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Επρόκειτο για δίδυμες εκλογές. Τις συνδέει το 1ο εξάμηνο του 2015.
Τώρα που η χώρα έχει εγκατασταθεί σε μια νέα κατάσταση και βήματα κανονικότητας επιχειρούνται με ταχύ ρυθμό, επιβάλλεται μια γενναία δημόσια συζήτηση για εκείνο το 1ο εξάμηνο. Εκείνη την οριακή στιγμή, που όλα τα δημοκρατικά κεκτημένα ετέθησαν συνειδητά και σχεδιασμένα σε κίνδυνο.
Έκλεισε το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συζήτησης ο κ. Μητσοτάκης την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Τα επιχειρήματα που συνοδεύουν αυτήν την άρνηση επικαλούνται το ήπιο κλίμα, την απόρριψη της όξυνσης και την επιλογή της πολιτικής ηρεμίας. Τώρα που πετύχαμε το στόχο μας, πήραμε την Κυβέρνηση, ποιο είναι το νόημα να αναμοχλεύεις το παρελθόν; Μοιάζει να πλανάται το άρρητο επιχείρημα στον αέρα.
Σε παρόμοιες οριακές στιγμές μια κοινωνία δεν μπορεί να αποφύγει το δίλημμα: αγγίζει τα δύσκολα ή αφήνει να τα σκεπάσει η λήθη και να τα καλύψει ο χρόνος; Το πρώτο εξάμηνο του 2015 δεν ήταν μια απλή χρονική φάση μεταξύ δύο εκλογών. Ήταν ένας αντιδημοκρατικός παροξυσμός. Μια ευθεία απειλή εναντίον των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού. Επιχειρήθηκε η υλοποίηση ενός προμελετημένου σχεδίου να αποσπασθεί η χώρα από το ευρωπαϊκό κοινωνικό σώμα. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα αυτάρεσκου διχασμού, βίαιου λόγου και ψυχολογικής καταστολής. «Μπορεί η χώρα να βρει και άλλα λιμάνια» είχε πει από την Αγία Πετρούπολη ο κ. Τσίπρας. Δεν οφείλει σε μια συζήτηση στη Βουλή να εξηγήσει τι εννοούσε;
Η άρνηση αυτής της συζήτησης από τον κ. Μητσοτάκη είναι μια άρνηση συζήτησης για το βάθος των πραγμάτων. Δεν συζητάμε για τα σημαντικά σημαίνει «εγκαταλείπουμε τον αγώνα». Εδώ δεν είναι το ζήτημα να στηθεί μια νέα ανούσια αντιπαράθεση, που θα εκφυλιστεί με θόρυβο και λόγια, ως στιγμιαία παράσταση. Θα έπρεπε ο Πρωθυπουργός να αποδεχθεί την μεγάλη παιδαγωγική αξία μιας τέτοιας συζήτησης. Μιας συζήτησης που γίνεται μέρος της σύγχρονης διαδρομής ως επίμονη και επίπονη συνάντηση, όχι μόνο με τα γεγονότα, αλλά και με τον εαυτό μας.
Η άρνηση της συζήτησης για το 1ο εξάμηνο είναι μια συνολική άρνηση κατανόησης όλης της περιόδου της κρίσης που το γέννησε. Είναι ένας φόβος μπροστά της. Όταν στη διαδρομή μιας κοινωνίας κερδίζει ο συμβιβασμός και ο φόβος, είναι βέβαιο ότι αυτή, αργά ή γρήγορα, θα συναντηθεί και πάλι με τις πηγές του φόβου της.
