Γιατί υπάρχει και η άλλη, η καθημερινή υποδόρια δόση ρατσισμού και πατριδοκαπηλίας που διαχέεται σε κάθε πτυχή του κοινωνικού ιστού. Ο γονιός και η διευθύντρια του σχολείου που θεώρησαν ως… ισλαμική – άρα αντεθνική – προπαγάνδα τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι δεν διανοούνται προφανώς ότι με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους συμβάλλουν στην εκκόλαψη του φιδιού.
Οι κάθε λογής εθνικόφρονες που έπαθαν παράκρουση επειδή η Ρεπούση τόλμησε δημοσίως να ψελλίσει κάτι περί εθνικών μύθων ουδόλως συνειδητοποιούν ότι παίζουν το παιχνίδι των φαιών ελληναράδων. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι και τα δύο περιστατικά έχουν ένα κοινό σημείο, το σχολείο και την εκπαίδευση… Γιατί δυστυχώς εκεί κρύβεται ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Ο άκριτος ελληνοκεντρισμός, που διαπερνά την παιδεία μας, καταλήγει ένα δυσβάστακτο βαρίδι, ένας παραμορφωτικός φακός μέσα από τον οποίο νομίζουμε ότι βλέπουμε τον κόσμο.
«Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως Έλληνες αλλά ως ελληνολάτρες» έλεγε χρόνια πριν στα σχόλιά του ο Μάνος Χατζιδάκις. Και προσέθετε: «Δεν μου αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Καιρός είναι η έννοια “Έλληνας” να δώσει τη θέση της στην έννοια “άνθρωπος”… Νιώθω Έλληνας αν αυτό σημαίνει “Ευρωπαίος”. Και Ευρωπαίος αν αυτό συμπεριλαμβάνει την ελληνικότητά μου»… Μόνο που δυστυχώς σήμερα έχουμε πλημμυρίσει από, ημιμαθείς ή και αμαθείς, ελληνολάτρες, που έχουν μπερδέψει τα αβγά με τα… πασχάλια. Οι ίδιοι που ως προχθές προσκυνούσαν καθετί ξενόφερτο, με δανεικά και μαύρο χρήμα, γιατί ήταν status symbol, γιατί τους έδινε την ψευδαίσθηση ότι επιτέλους μπορούν να παριστάνουν ότι κάτι είναι, σήμερα βρίσκονται στα κάγκελα της πατριδοκαπηλίας. Είτε γιατί έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους λόγω της κρίσης, είτε γιατί βγήκε στον αφρό ο ελληναράς που έκρυβαν επιμελημένα κάτω από τον μανδύα του Ευρωπαίου, μια και η Ευρώπη δεν είναι και πολύ στα… χάι της σήμερα.
Και για να ξαναγυρίσουμε στον Χατζιδάκι, η ευαισθησία του οποίου δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να συναρπάσει τα πλήθη, που μαγεύονταν πολύ πιο εύκολα από ένα αντιστασιακό ή επικό λυρισμό, για να τον ξεχάσουν βέβαια λίγο αργότερα στην εποχή της ευμάρειας και της καλοζωίας, η παράδοση βολεύει μόνο τους κρατούντες. «Σε όλα τα ανελεύθερα κράτη», έλεγε, «χορεύουν ξέφρενα τους εθνικούς χορούς τους, που αποτελούν το βάθρο για περηφάνια, αλλά και ανελευθερία “εθνική”». Κάπου εκεί βρισκόμαστε σήμερα… Και δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλοί που να τολμούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα.
