Ας πάρει ο καθένας το δικό του νυστέρι κι ας φροντίσει να αποκαταστήσει το δικό του αγγείο.
Αλίκη Παναγιωτίδου (aliceofjuly.blogspot.gr, 20/4/2013)
Όλες αυτές οι σκέψεις κατέφθασαν,επειδή ξαφνικά μου κόπηκε η όρεξη για φράουλες,αλλά δε φταίνε οι φράουλες. Αιτία είναι η αηδία που προκαλεί αυτή η αλαζονεία της υποτιθέμενης δύναμης υπεράνω όλων, που κάποιοι ημιμαθείς έχουν πειστεί ότι έχουν....
Θα εξηγηθώ.
Πρώτον η αδυναμία της χρήσης λόγου ως εργαλείο επίλυσης χάνει τη μάχη από την οπλοχρησία υπό την έννοια ότι μόνο αυτή μπορεί να υπερισχύσει ως διακεκριμένη μέθοδος εκκαθάρισης. Τα όπλα στα χέρια τέτοιων φελλών που παριστάνουν τους μεγάλους φαλλούς είναι επικίνδυνα. Θα πρέπει να διερωτηθούμε τι κάνει τους πραγματικά νοήμονες λιγότερο τολμηρούς ή νόμιμους και τους ανόητους μονίμως ετοιμοπόλεμους και άνομους. Γιατί η ανοησία και η ανομία συχνά ντοπάρουν με "υπερδύναμη" τον κάτοχο τους; Δεν είναι καινούρια πληροφορία, πως η υποτιθέμενη υστέρηση κάποιου χαρακτηριστικού εξισορροπείται με κάποιο ή κάποια άλλα για αντίβαρο, δημιουργώντας μια προσωπική δυναμική που χρησιμοποιείται πολλές φορές ως μέσο επιβολής και κυριαρχίας. Προς αποφυγή παρανοήσεων η περιγραφή της ανοησίας επί του προκειμένου δε συνδέεται με την απουσία μορφωτικού επιπέδου. Εξάλλου πολλά ελληνικά παραδείγματα της τρέχουσας πολιτικής ή κοινωνικής πραγματικότητας επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Μάλλον η απάντηση βρίσκεται στο ποιος βρίσκεται σε θέση ισχύος.
Δεύτερον, επ' αφορμή ενός πυκνού σε περιεχόμενο και νοήματα κειμένου περί ανομίας από το Λευτέρη Κουσούλη (http://lefteriskousoulis.gr/el/showpage.asp?tblname=Epigrams) δημιουργήθηκε αυτόματα στο μυαλό μου η ταύτιση της ανομίας με μια οποιαδήποτε παιδική ασθένεια. Όσο πιο μεγάλος την κολλάει κανείς τόσο πιο βαριά είναι τα συμπτώματα και δυσκολότερη η ανάρρωση. Και όσο εύκολα μεταδίδεται, τόσο δυσκολότερα υποχωρεί. Η ανομία λες και δεν είναι αρκετή από μόνη της ως συμπεριφορά αποδοκιμασίας, ενισχύεται και από το άλλοθι της γενίκευσης. Για όλα εξάλλου υπάρχει μια δικαιολογία, το θέμα είναι αν είναι αρκετή ή αν περιπαίζει τη νοημοσύνη μας.
"Καλά... Όλοι οι άλλοι είναι νόμιμοι και μόνο εγώ είμαι ο παράνομος;;;". Απουσία πρωτοτυπίας. Στα σημαντικά επιτεύγματα ο καθένας πορεύεται μόνος του. Στις παρεκκλίσεις από το νόμο σπανίζει η ανάληψη προσωπικής ευθύνης και η όποια ευθύνη μοιράζεται στους συνενόχους και κατά παράδοση στο τέλος η ευθύνη επιρρίπτεται στην Ελλάδα, λες και πρόκειται για φυσικό ή νομικό πρόσωπο.
