Επιγραμματικά

Καμιά φορά μας παγιδεύουν οι εξωτερικοί τύποι. Και οι καθιερωμένες συμπεριφορές, μας φαίνονται σαν το μόνο νοητό πλαίσιο. Η αντίληψη αυτή, συντηρεί την κατάσταση και βρίσκεται στον αντίποδα του αναστάσιμου πνεύματος.

Η Ανάσταση είναι μια ελευθέρωση, ελευθέρωση από δεσμά και συνθήκες. Είναι μια διαρκής πρόσκληση υπέρβασης και νέας αρχής. Μετά τον ακατάβλητο συμβολισμό της Μεγάλης Εβδομάδος, έρχεται η ακατάβλητη δύναμη της Ανάστασης.

Καλό Πάσχα σε όλους.

Οι αρχέγονες και θεμελιωτικές πράξεις, μεταφέρονται σε μας, σε όλους εμάς του σήμερα και του αύριο, μέσα από τους συμβολισμούς. Οι συμβολισμοί συμπυκνώνουν την ουσία των πραγμάτων και της ύπαρξης, με τρόπο που καμιά περιγραφή δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδώσει. Κάθε συμβολισμός είναι μια βιβλιοθήκη νοημάτων. Και χρειάζεται μια ουσιαστική σχέση με τον εαυτό μας και τα πράγματα για να κατανοήσουμε τις σελίδες κάθε βιβλίου.

Η Μεγάλη Εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα, δεν συγκρίνεται με τίποτα σε μηνύματα και συμβολισμούς. Όπως και αν διαβάσει κανείς τα γεγονότα και όπως και αν αντιληφθεί τα μηνύματα, δεν μπορεί να του διαφύγει η μεγάλη αλήθεια. Μέσα από τη δοκιμασία και την κορύφωσή της, γεννιέται κάθε θεμελιωτική πράξη.

Η αγένεια στις μέρες μας εξελίσσεται σε πολιτικό όπλο. Βγαίνει από τον υποφωτισμένο και σκοτεινό ατομικό χώρο και διεκδικεί τη μετάπλασή της από απλή απορριπτέα συμπεριφορά, σε πράξη ψυχολογικής βίας.

Η αγένεια, ως βίαιο ύφος, διεκδικεί την κυριαρχία στο καθημερινό.

Μαζί της η ύβρις ως ύψιστο επιχείρημα. Την ακολουθεί η καταγγελία, ο καταγγελτικός λόγος. Οι εκφραστές τους διεκδικούν με το τερατώδες πρόσωπό τους τον εκφοβισμό, την παράλυση και την υποταγή.

Σε αυτό το τέρας, η απάντηση είναι μία: Υπερασπιζόμενοι τον άνθρωπο, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του, απέναντι ορθοί και άφοβοι.

Παρακολουθώντας την καθημερινή διαχείριση τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, επιβεβαιώνεται η θέση ότι απέναντι στις πολιτικές και φιλοσοφικές μας αντιλήψεις, ορθώνεται πάντα αμείλικτη η αναγκαιότητα. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Η ανορθολογική επιλογή άρνησης της αναγκαιότητας, είναι μια πρόσκληση σε αυτο-υποδούλωση.

Μεταξύ αναγκαιότητας και ελευθερίας διαμορφώνεται η ύπαρξή μας.

Η αναγκαιότητα, που στην ιστορία του ανθρώπου όρισε και διαμόρφωσε τις σχέσεις και τις μορφές εξουσίας.

Η πολιτική, στο βαθμό που προτάσσει - όπως εγώ θεωρώ ότι πρέπει να προτάσσει - τη διαρκή διεύρυνση της ελευθερίας, αποτελεί εναντίωση στην ανάγκη.

Και, με την έννοια αυτή, βήμα ελευθερίας.

Εδώ και γύρω μας δυνατός ο άνεμος της κρίσης. Οι βεβαιότητες νεκρές. 'Αφωνοι οι περισσότεροι, χωρίς απλουστευτικούς οδηγούς, ψάχνουν απεγνωσμένα νέους προσανατολισμούς και νέους τόπους αναφοράς.

Και να, που θα ανακαλύψουμε την αξία της αναζήτησης. Και πρώτα από όλα της αυτοαναζήτησης και της αυτογνωσίας.

Καθώς η ανάγκη κινεί την ιστορία, σήμερα η ανάγκη μας υποχρεώνει να δούμε τα πράγματα από την αρχή. Νέα πολιτική λειτουργία, νέες συνθήκες συνύπαρξης. Τα βιώματα και η εμπειρία της κρίσης, ρίχνουν το δικό τους φως και διαλύουν τις σκιές του παρελθόντος. Η συνειδητοποίηση θα ανοίξει το δρόμο. Ο αυτοπροσδιορισμός θα φέρει μαζί του και νέο περιεχόμενο.

Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι. Το καινοτόμο και πρωτοποριακό εγχείρημα της ενοποίησής της περνάει έναν κρίσιμο κάβο και βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα που μοιάζουν δυσεπίλυτα.

Απέναντι στους προφήτες της καταστροφής, ας μείνουμε ψύχραιμοι.

Έτσι κινείται ο κόσμος. Μέσα από διαφωνίες, αντιπαλότητες, συγκρούσεις, καταστροφές και δημιουργίες.

Η Ευρωπαϊκή υπόθεση, αποτελεί ήδη ένα πολιτικό επίτευγμα της μεταπολεμικής περιόδου και τα θεμελιακά της στοιχεία, εμπεριέχουν, νομίζω, την αναγκαία αντοχή για την περαιτέρω ποιοτική αυτοεξέλιξή της. Όλα κρίνονται και όλα θα κριθούν στο μακρύ χρόνο.

Οι μέρες περνούν. Το σύνθημα εκεί. Ασκληπιού και Σόλωνος γωνία. Στο μικρό χώρο που απέμενε δίπλα σε ανόητα θηριώδη συνθήματα, με λεπτό μαρκαδόρο προσεκτικά και καλλίγραμμα κάποιος ή κάποια έγραψε: «Πες κάτι. Η ζωή είναι ωραία».

Σβησμένα πια λίγο τα γράμματα από τη σκόνη του χρόνου. Το άρωμα της σημασίας εκεί, θυμίαμα για την πόλη.

Πες κάτι. Βαρέθηκα πια τις συζητήσεις χωρίς νόημα. Την πολυλογία χωρίς αντικείμενο.

Πες κάτι. Βαρέθηκα πια τα στομφώδη δελτία ειδήσεων, τις ηχηρές διακηρύξεις και τις ανούσιες αποπλανητικές υποσχέσεις.

Πες κάτι. Να σ' ακούσω. Να μου μιλάς. Να σε κοιτάξω σε μια συνάντηση ανθρώπων. Διαφορετικών υπάρξεων. Αναζητητικών ελευθεριών.

Πες κάτι. Οι απλές και συναρπαστικές λέξεις σου μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Δεν μπορούσε κανένα σύνθημα να το πει πιο απλά, πιο λιτά, πιο μεστά.

Πες κάτι. Η ζωή είναι ωραία.

Είμαστε πνιγμένοι στη συζήτηση. Φλυαρία στα κανάλια. Πληθωρισμός κειμένων στα έντυπα. Παραζάλη και αντιφατικότητα στο Διαδίκτυο. Η αναγκαιότητα του λόγου, συνοδεύεται από την αναγκαιότητα της ουσίας. Και τίποτα δεν είναι ουσιαστικό, αν δεν είναι συγκεκριμένο. Ο λόγος και η ανάλυση που δεν αγγίζει το συγκεκριμένο, δεν έχει δηλαδή αναφορά την πραγματική ζωή και τους πραγματικούς ανθρώπους, δεν έχει στο τέλος και λόγους ύπαρξης. Γίνεται διακηρυκτικός, σαν λόγος αυτιστικής αντιπολίτευσης. Χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου, μακριά από την κομπορρημοσύνη της ανάλυσης.

Ορθολογισμός και ανορθολογισμός. Μας παρασύρει καμιά φορά η κυριαρχία της τεχνικής στην εποχή μας. Είναι σαν να έχει οριστικά κυριαρχήσει ο ορθός λόγος. Την ίδια στιγμή που κρατάμε στα χέρια μας τους καρπούς της θαυμαστής έκρηξης, ο ανορθολογισμός, σκοτεινός, πολυπρόσωπος, αρχέγονος και ενστικτώδης, μας απειλεί σαν θηρίο της Αποκάλυψης.

Και στην Ελλάδα του 2013, βλέπουμε καθαρά στη δημόσια σφαίρα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση του ορθού λόγου. Η υπεράσπιση του ορθού λόγου είναι υπεράσπιση της πολιτικής.

Και το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ επισφραγίζει με τον τρόπο του το τέλος των βεβαιοτήτων.

Δεν υπάρχει χώρος για μεγάλες διακηρύξεις.

Ούτε τόπος για την κυριαρχία του ενός.

Ούτε ανοχή για τροπαιοφόρες παραστάσεις.

Ούτε για συγκινητικά ανακρούσματα.

Τέλος στις πολιτικές μυθοπλασίες.

Η προσκόλληση στο παρελθόν εκδηλώνεται πια ως γραφικότητα.

Η κρίση επανατοποθετεί και ανασχηματίζει.

Μας διαπαιδαγωγεί και μας διδάσκει.

Τα βιώματα και η εμπειρία της κρίσης ρίχνουν το δικό τους φως και διαλύουν τις σκιές του παρελθόντος.

Μόνο ο αυτοπροσδιορισμός θα φέρει μαζί του νέο περιεχόμενο και νόημα.

Η προσπάθεια είναι ατομική και συλλογική.

Πιστεύουμε καμιά φορά ότι τα πράγματα μπορούν εύκολα να αλλάξουν. Να πάρουν νέα τροπή, να μπουν σε νέο δρόμο. Και μας απογοητεύει η καθυστέρηση και η βραδύτητα.

Νομίζουμε ότι οι κοινωνικές παραστάσεις, οι κοινωνικές σχέσεις και οι σχέσεις εξουσίας μοιάζουν σαν γραμμένες με κιμωλία στον πίνακα. Και μπορούν με μία κίνηση να σβηστούν.

Όμως, είναι σαν χαραγμένες στο γρανίτη της συνείδησης.

Μόνο μέσα στο πύρινο μέτωπο της αυτοσυνειδησίας και της κοινωνικής δημιουργίας, νέες παραστάσεις μπορούν να προκύψουν. Η συνείδηση του μακρύ χρόνου είναι η πηγή της αισιοδοξίας.

Σε όλες τις εποχής της κρίσης ο καταγγελτικός λόγος ανθίζει, όπως τα ζιζάνια στον ποτισμένο κάμπο. Ο καταγγελτικός λόγος έχει σαν αφετηρία την άρνηση της πραγματικότητας. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει. Το συγκεκριμένο τον τρομάζει. Το γενικό και το ασαφές τον εμπνέει. Ο καταγγελτικός λόγος αγνοεί τις ανάγκες. Γιατί αγνοεί τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους δεν είναι παρά η πρώτη ύλη σε ένα σχέδιο εξουσίας. Σε ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας. Ο καταγγελτικός λόγος ευδοκιμεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Από την άκρα Δεξιά μέχρι την Αριστερά και από την Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά.

Ο καταγγελτικός λόγος συμπυκνώνει πάντοτε το αδιέξοδο μιας πολιτικής συνείδησης. Μιας πολιτικής συνείδησης που βλέπει τη δική της διέξοδο μέσα από το αδιέξοδο της κοινωνίας. Μπορεί ο καταγγελτικός λόγος να μην έχει ιδιοκτήτες, έχει όμως κριτές. Κριτές και κριτή. Κάθε ελεύθερη συνείδηση που αρνείται την έξωθεν επιβολή, ορθώνεται απέναντι στον καταγγελτικό λόγο.

Κάθε συνειδητοποίηση είναι ή μπορεί να είναι ένα βήμα μπροστά. Μπορεί να αποβεί μια διαδικασία γνώσης, μια κίνηση προς τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτονομία. Μπορεί όμως, αν αυτή επιχειρηθεί να ανθίσει σε ατμόσφαιρα βίας και σύγκρουσης, να αποτελέσει ένα άλμα οπισθοδρόμησης, αφού θα είναι μια στρεβλή επαφή με τα πράγματα, μια μη αληθινή γνώση, τελικά μια ψευδής συνειδητοποίηση. Η ψευδής συνείδηση, όταν δεν κατορθώνει να χειραγωγεί, γίνεται εύκολα αντικείμενο χειραγώγησης.

Τελικά καμιά αυτοσυνειδησία δεν είναι δυνατή χωρίς μια πολιτική ζωντανή, για αυτό με κάθε πολιτικό τρόπο, με κάθε πολιτικό μέσο πρέπει να βρεθούμε σταθερά απέναντι στην ήττα της πολιτικής.

Η βία, σε όλες τις φάσεις της ιστορικής εξέλιξης, είναι σύμφυτη με την κοινωνική και πολιτική διάσταση κάθε συλλογικής οντότητας. Μικρής ή μεγάλης. Είναι αφέλεια να προσπερνάει κανείς αυτή την αλήθεια.

Στον αγώνα για πρόοδο και εξέλιξη ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα, κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση του αυτοπροσδιορισμού, της αυτονομίας και της ελευθερίας του, ανακάλυπτε την πολιτική. Στο βαθμό που το πετύχαινε και η πολιτική μετουσιωνόταν σε κανόνες και θεσμούς συνύπαρξης, ο άνθρωπος άφηνε πίσω του και πάντως ριζικά αποδυνάμωνε τη βία, ως έναν από τους θεμελιώδεις συντελεστές των κοινωνικών πραγμάτων.

"Η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους κάνει μερικούς να σωπαίνουν. Δεν έχουν συνείδηση τι μπορούν να καταφέρουν. Η ατολμία τυλίγει μ' ένα πέπλο το μυαλό τους και τους κάνει να σαστίζουν, τους κλέβει ένα μέρος από το φως των γνώσεών τους και τους κρύβει όλα εκείνα που ωθούν τους άλλους να δουλεύουν, τους κάνει αβέβαιους, ανασφαλείς, έτοιμους πάντοτε ν' αφήσουν στη μέση αυτό που ξεκίνησαν, πολύ διαφορετικούς από εκείνους τους θαρραλέους συγγραφείς, τους επηρμένους, που ξεκινούν και τελειώνουν ολόκληρο ένα έργο σχεδόν χωρίς να σηκώσουν απ' το χαρτί την πένα".

Αββάς Ντινουάρ, "Η Τέχνη της Σιωπής"

Μέσα στη θολή πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής, ο πραγματικός σημερινός ήλιος μιλάει τη γλώσσα της αισιοδοξίας. Έχει ίσως θέση μια καλοκαιρινή σκέψη...

"Η πλώρη δεν είχε προορισμό. Η θάλασσα ήταν παντού όμορφη. Στον μακρινό κόλπο μια άσπρη κουκκίδα τράβηξε την προσοχή μας. Η απόσταση έκρυβε τα μυστικά της. Το τιμόνι καρφώθηκε επάνω της. Μπροστά μας σε ευθεία γραμμή και με την μηχανή να συμμερίζεται την απορία μας, όλο και πλησιάζαμε. Ο κόλπος ανοιχτός στην είσοδό του. Όρμος φιλόξενος σαν να μας καλούσε στο απάγκιο του.

Το νότιο κύμα συναντούσε την δροσιά της ημέρας. Το ταξίδι χωρίς περιγραφή. Η κουκκίδα μπροστά μας σταθερή, ακλόνητη, αμετάθετη σαν δοκιμασμένη ήδη από τον χρόνο..."

Η πλώρη δεν είχε προορισμό

Η κρίση απογυμνώνει πολιτικές, πολιτικούς, συνδικαλιστές. Τώρα, ενώπιος ενωπίω. Ενώπιος ενωπίω με την οδυνηρή πραγματικότητα και τη λυτρωτική ανάγκη.

Έξω, λοιπόν, από το καταφύγιο.

Έξω από το καταφύγιο της αυταπάτης.

Έξω από το καταφύγιο της αθεμελίωτης ελπίδας.

Το καταφύγιο των εύκολων υποσχέσεων.

Το καταφύγιο της άρνησης της ευθύνης.

Το καταφύγιο της άρνησης της αλήθειας.

Σήμερα, η σωτηρία της χώρας προϋποθέτει την ανατίναξη αυτού του καταφυγίου.

Η ασφάλεια υπάρχει έξω. Στο πεδίο της μάχης. Εκεί που ο καθένας μας με το θάρρος της γνώμης του, με τις ιδέες του και το δικό του μανιφέστο στο χέρι, θα μπει στη δοκιμασία για την πολιτική ανασύσταση της χώρας. Όλα θα κριθούν έξω από το καταφύγιο.

22 Ιανουαρίου 1963. Ο Γερμανός Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ και ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκωλ θεμελιώνουν με τη συνθήκη των Ηλυσίων τις προϋποθέσεις μιας μακροχρόνιας ειρήνης στην Ευρώπη.

Η συνθήκη αυτή αποτελεί μια επαναστατική στροφή. Οι συνέπειες βαραίνουν καθοριστικά στην πορεία της Ευρώπης συνολικά. Για να κατανοούμε καλύτερα την εξέλιξη της Ευρώπης στο μακρύ ιστορικό χρόνο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ αυτά που προηγήθηκαν. Τις προαιώνιες έχθρες και τους καταστροφικούς πολέμους.

Μια Ελλάδα πολιτιστικά ζωντανή και πολιτικά εμπνευσμένη, με τη δύναμη των ανθρώπων της, θα είχε πολλά να προσφέρει στην Ενωμένη Ευρώπη, όπως αυτή αναζητεί το σύγχρονο πρόσωπό της.

Φαινόμενα και εκδηλώσεις βίας. Πυκνώνουν. Όταν σβήνει το φως της πολιτικής, πέφτει το μαύρο σκοτάδι της βίας. Η βία δεν είναι πολιτική. Είναι αντιπολιτική.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τον τελευταίο καιρό και με τραγικό τρόπο τις τελευταίες μέρες, ζούμε την ήττα της πολιτικής.  Την απουσία κανόνων αυτονόητα αποδεκτών, την παντελή έλλειψη σεβασμού σε αυτό που συνεπάγεται, ως υποχρέωση σεβασμού του άλλου και των δικαιωμάτων του. Η ήττα της πολιτικής αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για την τροπαιούχο έλευση της βίας. Η ήττα της πολιτικής είναι η άρνηση των επιχειρημάτων, είναι η τυφλή απόρριψη κάθε επόμενης κίνησης, είναι η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η ατομική διεκδίκηση προσλαμβάνει τα πλέον πρωτόγονα χαρακτηριστικά.

Η αναζωογόνηση της πολιτικής είναι ο μόνος δρόμος αντιμετώπισης των φαινομένων βίας και ανομίας, που σαν μαύρο σύννεφο απλώνονται πάνω από τη χώρα.

Μας κατακλύζει το κενό νοήματος. Και κάτω από αυτό ελλοχεύει η απώλεια ταυτότητας του καθημερινού ανθρώπου, αφού τα σημεία αναφοράς γύρω από τα οποία θα όφειλε να συγκροτείται η συλλογική μας πορεία, δεν αποτελούν πια αντικείμενο συζήτησης. Η υποχώρηση της πολιτικής ουσίας άφησε ανοιχτό το δρόμο σε αυτούς, που δεν έχουν τίποτα να πουν και να γράψουν πάνω στις ξεδιπλωμένες στις οθόνες, φανταχτερές σημαίες της εποχής μας.

Mας λείπουν οι σταθεροί τόποι. Τόποι γης. Με χώμα και πέτρες. Εκεί που ριζώνουν και μεγαλώνουν τα δέντρα. Τόποι γενέθλιας αναφοράς. Αφετηρίας και επιστροφής. Αναχώρησης και εξόδου. Εξόδου στον κόσμο. Του καθενός. Όλων.

Μας λείπουν οι τόποι ιδεών. Οι δρόμοι αναζήτησης. Αναζήτησης της γνώσης. Τα μονοπάτια της κατανόησης. Η ψηλάφηση της αλήθειας. Όλα αυτά, τόπος αγώνα και αγωνίας για την ελευθερία.

Τόποι γης και τόποι ιδεών ορίζουν τον τόπο της συνείδησής μας. Σε κάθε ιστορική φάση η αναζήτηση του σταθερού τόπου από τη συνείδηση, δηλαδή η αυτεξουσία της συνείδησης, έρχεται αναπόφευκτα αντιμέτωπη με κάθε εξουσία, όποιας μορφής, που θέλει να επιβάλλει το δικό της όριο. Στην εξέλιξη του χρόνου η σύγκρουση αυτή παραμένει διαρκής. Είναι τελικά η σύγκρουση ελευθερίας.

Ιανουάριος 2013. Και στη χώρα αυτή μαίνεται η κρίση εμπιστοσύνης.

Πάντοτε, κυρίως όμως σε περιόδους αμφιβολίας, ανασφάλειας και κρίσης, ένα θεμελιακό ζήτημα για κάθε κοινωνική συγκρότηση έρχεται στην επιφάνεια. Το ζήτημα της εμπιστοσύνης. Τι και ποιον να εμπιστευτείς;

Είναι στο βάθος η κρίση της εμπιστοσύνης πάντοτε κρίση της πολιτικής. Η πολιτική και οι εκφραστές της ορίζουν το συνολικό δημόσιο ήθος που επιτρέπει ή δεν επιτρέπει στην εμπιστοσύνη να ευδοκιμήσει. Εκεί που η πολιτική παραμένει ζωντανή, εκεί που βρίσκεται σε εγρήγορση, εκεί που αναζητεί και προτάσσει αν όχι τη διαρκή θεμελίωση νέων σχέσεων, πάντως τη δυναμική και διαλεκτική εμπέδωσή τους, εκεί η εμπιστοσύνη χτίζεται καθώς η δράση βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς η πολιτική γίνεται πράξη, συνδεόμενη με τους ανθρώπους και τη ζωή τους.

Πρωτοχρονιά 2013. Ο ποταμός χειμαρρώδης ρέει μπροστά μας. Εμείς ακίνητοι στην όχθη. Η σωτηρία υπάρχει μόνο απέναντι. Πρέπει να βρεθούμε απέναντι.

Η ανάγκη της διάβασης μας παραλύει. Μας αιχμαλωτίζει στην ανεπιθύμητη όχθη.

Να ρίξουμε γέφυρες; Να πέσουμε στο νερό; Να περιμένουμε;

Διλήμματα χωρίς απάντηση.

Ανακοινώσεις. Συσκέψεις. Περιγραφές. Στη θέση μας όμως πάντα: ακίνητοι στην όχθη.

Το νερό φουρτουνιασμένο ξεχειλίζει θολό, όπως η σκέψη μας.

Ο καθένας περιμένει την απόφαση των άλλων.

Η απειλή βρίσκεται στην πλευρά μας. Η Ελλάδα εσωστρεφής και φοβισμένη αποστρέφεται τη σκοτεινή όψη της. Ορθοί και άφοβοι, ας περάσουμε απέναντι.

Στη στροφή κάθε χρονικού κύκλου, πραγματικού ή συμβολικού, παραφυλάει ο φόβος. Ο φόβος ως απειλή, ως κίνδυνος, ως τέλος, ήταν και θα είναι πάντα ένα στοιχείο της πολιτικής. Ιδιαίτερα στις εποχές της κρίσης. Δηλαδή στις εποχές της μετάβασης. Όπου η αμφιβολία, η αβεβαιότητα και το άγνωστο, μέσα από την ανασφάλεια που γεννάει, γίνεται πηγή συντήρησης, άρνηση της μεταβολής και εναγκαλισμός με το παρελθόν. Γίνεται στασιμότητα και μαρασμός. Στη ροή του χρόνου ας σταθούμε με συνειδητή εναντίωση στο φόβο. Η ελευθερία βγαίνει στον ορίζοντα. Αναμετριέται με το άγνωστο.

Ανοίγει δρόμους.

Μέσα στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων ακόμη και ο καιρός δείχνει να διατηρεί καμιά φορά μια ανοιξιάτικη γλυκύτητα και, κάπως έτσι, μπορούμε στην Ελλάδα, μέσα από τους κρυφούς δρόμους της ύπαρξης, να νιώθουμε ήδη από το Δεκέμβρη την άνοιξη και από τα Χριστούγεννα την Ανάσταση.

Μόνο προσπερνώντας στην πράξη σήμερα με όλους τους τρόπους το παλαιό, με αλλαγή των συμπεριφορών και απορρίπτοντας κάθε στάση υποταγής και εξάρτησης, θα μπορούσε να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο μια νέα συλλογική αναζήτηση.

Μέχρι τότε, ο καθένας, στη μακρά και οδυνηρή πορεία που έχουμε μπροστά μας, μπορεί να συμβάλει με τον τρόπο του, ώστε να αντιμετωπισθεί το κενό νοήματος μέσα στο οποίο ασφυκτιά η σημερινή Ελλάδα. Γράφοντας το μανιφέστο του εαυτού του.

Από κει περνάει ο ανηφορικός δρόμος για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας, τα δικαιώματα και την ελευθερία.

Υπάρχουν δίπλα μας. Ζουν ανάμεσά μας. Ανώνυμοι. Εργάζονται αθόρυβα και μυστικά. Μυστηριακά και μυσταγωγικά. Με υπομονή και αυταπάρνηση. Εργάτες της προσφοράς και της σχέσης. Η προσφορά είναι το σταθερό και αμετάτρεπτο σύνορό τους. Η αλληλεγγύη τους είναι έμπρακτη αναγνώριση και σεβασμός του άλλου. Είναι η βιωμένη σχέση τους με τους άλλους. Είναι το άλας της γης. Ανάμεσά τους δάσκαλοι, καθηγητές, νοσοκόμες, γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, οδοκαθαριστές, εθελοντές κοινωνικής δράσης, ιερείς σε καθημαγμένες ενορίες. Είναι οι απόστολοι της εμπνευσμένης ζωής. Οι απόστολοι της εμπνευσμένης ζωής «μαθητεύουν στη σιωπή. Θλίψη και μοναξιά δεν γνωρίζουν. Έχουν συντρόφους την ελπίδα και τα όνειρα». Οι απόστολοι της εμπνευσμένης ζωής δεν περιμένουν αγάλματα «στην πλατεία της Λήθης». Αλληλεγγύη παντού.

"Τοις πᾶσι χρόνος καὶ καιρὸς τῷ παντὶ πράγματι ........ 2 καιρὸς τοῦ τεκεῖν καὶ καιρὸς τοῦ ἀποθανεῖν, καιρὸς τοῦ φυτεῦσαι καὶ καιρὸς τοῦ ἐκτῖλαι τὸ πεφυτευμένον, 3 καιρὸς τοῦ ἀποκτεῖναι καὶ καιρὸς τοῦ ἰάσασθαι, καιρὸς τοῦ καθελεῖν καὶ καιρὸς τοῦ οἰκοδομεῖν, ......... 5 καιρὸς τοῦ βαλεῖν λίθους καὶ καιρὸς τοῦ συναγαγεῖν λίθους, .......... 6 καιρὸς τοῦ ζητῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ ἀπολέσαι, καιρὸς τοῦ φυλάξαι καὶ καιρὸς τοῦ ἐκβαλεῖν, 7 .......... καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν, 8 καιρὸς τοῦ φιλῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ μισῆσαι, καιρὸς πολέμου καὶ καιρὸς εἰρήνης".

Εκκλησιαστής

"Υπάρχει ένας χρόνος που πρέπει να σωπαίνουμε, όπως κι ένας χρόνος που πρέπει να μιλάμε.

...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδυναμία ή απερισκεψία από το να σωπαίνουμε όταν είναι υποχρεωτικό να μιλήσουμε, όπως αντίστοιχα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελαφρότητα και αδιακρισία από το να μιλάμε όταν πρέπει να σωπαίνουμε".

Αββάς Ντινουάρ, "Η Τέχνη της Σιωπής"

"Η πολιτική δεν είναι απλή παρουσία. Ούτε επικοινωνία, όπως υποστηρίζει ένας από τους μύθους της εποχής. Ούτε ακτιβισμός και μάλιστα τηλεοπτικός. Η πολιτική είναι ουσία. Θέσεις. Περιεχόμενο….

...

Δεν υπάρχει πολιτική χωρίς θέσεις. Δεν μπορεί να προκύψει μεταβολή χωρίς το συγκεκριμένο. Το ριζοσπαστικό. Και τη δημόσια υπεράσπιση του συγκεκριμένου και του ριζοσπαστικού εναντίον της κρατούσας κατάστασης και των μύθων που λειτουργούν σε κάθε εποχή σαν κοινωνικά συντηρητικά".

Πρόσφατα άρθρα

Στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία της Ανάστασης, λίγο πριν το τέλος, ο ιερέας διαβάζει τον Κατηχητικό λόγο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου «Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως». Ακούγεται μόνο στην Ανάσταση, μια φορά το χρόνο.

Πάντα με συγκλόνιζε αυτό το κείμενο....

Το Βήμα, 4/5/2013

Μάταια περίμενα στην αυλή της εκκλησίας, εκείνο το πρωί της Ανάστασης, το συνομήλικο και συνονόματό μου Λευτέρη. Είχε περάσει η ώρα και δεν ερχόταν. Απέφυγα να χτυπήσω δίπλα στο σπίτι του για να μην ενοχλήσω την παπαδιά μητέρα του, που ήξερα πόσο μεγάλο βάρος είχε σηκώσει όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Το είχα ξεχάσει. Ίσως ο φίλος μου ο Λευτέρης να συνόδευε.....

aixmi.gr, 3/5/2013

Οι αξιωματούχοι θα είναι εκεί. Η σκηνοθεσία θα έχει τη γνωστή λαμπρότητα. Η παράσταση πρέπει να είναι ολοκληρωμένη. Ο λόγος για την υποδοχή του Αγίου Φωτός στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος...

aixmi.gr, 30/4/2013

Το θέμα σπάνια το συζητάμε. Ανήκει στα ξεχασμένα. Σε  αυτά που συλλογικά απωθούμε. Πρόκειται για τα τροχαία. Πιο αληθινά, για τα τροχαία εγκλήματα....

protagon.gr, 25/4/2013

Επιτέλους. Το μεγάλο πρόβλημα γίνεται αντικείμενο συζήτησης στο υψηλότερο επίπεδο. Πρόκειται για τα τροχαία. Ή, πιο σωστά, για τα τροχαία εγκλήματα....

athensvoice.gr, 23/4/2013

aixmi.gr, 6/4/2013

athensvoice.gr, 2/4/2013