Είναι προφανές πως η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται καχύποπτη και απαιτητική τόσο απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση όσο και απέναντι στην εν δυνάμει εκδοχή της. Οι περισσότεροι πολίτες είτε δεν ικανοποιούνται από τις πολιτικές που ακολουθούνται είτε δεν πείθονται ακόμη από τις εναλλακτικές που τους προτείνονται. Αν η σημερινή κυβερνητική πρόταση ακούγεται περίπου σαν «ναι σε όλα», η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακούγεται περίπου σαν «όχι σε όλα». Και ανάμεσα στο απόλυτο «ναι» και το απόλυτο «όχι», μια κοινωνία που δοκιμάζει τα όριά της φαίνεται να αναζητά πιο ουσιαστικές, πιο ρεαλιστικές, πιο ελπιδοφόρες λύσεις.
Ωστόσο ούτε ιδανική κοινωνία υπάρχει. Μια κοινωνία δηλαδή που να θέλει, αλλά πολύ περισσότερο που να μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της κρατικής εξουσίας και στους στόχους που θέτει η αναγκαιότητα. Στην ίδια δημοσκόπηση το 60% των Ελλήνων πολιτών δηλώνει πως -δεδομένων των συνθηκών- το 2013 δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις. Ισως το εύρημα αυτό να μην είναι τόσο υπερβολικό όσο φαίνεται, αν αναλογιστούμε τις ήδη καθυστερημένες οφειλές των νοικοκυριών στις τραπεζικές και άλλες υποχρεώσεις τους, τις δραστικές περικοπές ακόμη και σε είδη πρώτης ανάγκης, την περαιτέρω μείωση των ήδη μειωμένων εισοδημάτων, τα πρωτοφανή ποσοστά της αυξανόμενης ανεργίας, τις καθυστερημένες οφειλές δεδουλευμένων και την ισχυρή ανησυχία του 60% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα ότι τους επόμενους μήνες θα χάσουν τη δουλειά τους. Η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τις καλύτερες μέρες της είναι μεγάλη. Αναζητώντας την ιδανική κυβέρνηση ας συμφωνήσουμε στο έλασσον. Την πορεία που θα χαράξει προς την ελπίδα θα πρέπει και να μπορούμε να τη διαβούμε με αξιοπρέπεια.
