Πρώτη δημοσίευση: 31/01/2021 | Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ


Αδελφή της υπομονής, η πολιτική αναπτύσσεται στον χρόνο. Δοκιμάζεται στη μεγάλη διαδρομή. Εκεί καθημερινά ζυγίζεται. Και δείχνει την αντοχή της ή χάνεται στην απρόβλεπτη και επικίνδυνη διαδοχή των γεγονότων.

Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην παγκόσμια σκηνή, τα δύσκολα της πολιτικής πράξης επανέρχονται και θυμίζουν την αλήθεια για όποιον θέλει να την ακούσει. Η προσέλευση στην πολιτική είναι η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία.

Οσο ποτέ η αντοχή θα αποδειχθεί αρετή. Αντοχή και ψυχικό σθένος για τους πρωταγωνιστές, που σηκώνουν το βάρος της ευθύνης. Για την κοινωνία που βλέπει ήδη ότι το σκάφος έχει βγει από το λιμάνι και η θάλασσα είναι και θα παραμείνει ταραγμένη.

Η ανάγκη της αντοχής τίθεται σήμερα με τρόπο δραματικό. Για την Κυβέρνηση πρώτα. Η ίδια τυγχάνει μεγάλης ακόμη υποστήριξης από το κοινωνικό σώμα, που με ωριμότητα άξια υπογράμμισης και κρίση άξια νέας ανάγνωσης, αντιλαμβάνεται τη δυσκολία της εποχής και αντέχει, δείχνει υπομονή και συναίσθηση της ανάγκης.

Η αντοχή αυτή «δικαιούται» να βρεθεί πιο κοντά στην εξάντλησή της, από την αντοχή που έχουν υποχρέωση να επιδείξουν οι υπεύθυνοι των αποφάσεων και της εφαρμογής τους. Καθώς ο χρόνος θα επιβαρύνει τις συνθήκες και στο οικονομικό μέτωπο θα πυκνώνουν τα σύννεφα, η αντοχή τους θα κρίνει την καμπή. Το ζήτημα ξεφεύγει από την ατομική διάσταση. Πλέκεται με την αντοχή των αποφάσεων, τις ασκούμενες πολιτικές στην πράξη, την πειστικότητα των επιχειρημάτων και την πληρότητα της πολιτικής επεξήγησης των συνθηκών και των ορίων της εποχής.

Δίπλα στο κυβερνητικό σχήμα, εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα και νόημα έχει και αποκτά η διάσταση «αντοχή» για την Αντιπολίτευση. Πρόκειται για την αντοχή μπροστά στην ανάγκη αλλαγής του εαυτού της. Σημειώνεται καθημερινά. Η Αντιπολίτευση (αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ) αρκετό χρόνο μετά τις εκλογές, κινείται στην προηγούμενη φάση. Σαν να ζει στην παράταση του χθες. Εργάζεται για την παράταση του χθες. Το επαναλαμβάνει, το στηρίζει, σχεδόν το μιμείται.

Της λείπει η αντοχή. Η αντοχή να ξαναδεί τα πράγματα από την αρχή. Μέσα στις ριζικά νέες συνθήκες. Να μιλήσει για τον εαυτό της που έχει εξαντληθεί. Για το παρελθόν που πέθανε. Για το παρόν που ζητάει τη ριζική αλλαγή της. Της λείπει η αντοχή της αυτοκριτικής και της συνακόλουθης ανασυγκρότησης με νέους όρους πορείας. Της λείπει η πολιτική αντοχή να αλλάξει.

Μέσα σε αυτή την αντιπολιτευτική στασιμότητα, όχι τόσο η αντοχή της Κυβέρνησης όσο η αντοχή της κοινωνίας είναι αυτή που θα ορίσει τελικά τις πολιτικές μέρες που θα έρθουν.

Κοινοποίηση