Η παράσταση είναι μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας.
Στην πολιτική η παράσταση συχνά σκοπεύει στην απόκρυψη. Στην ανείπωτη παραπλάνηση.
Όσο πιο ηχηρή είναι η παράσταση, τόσο πιο βαθιά απωθείται το πραγματικό.
Η μεταμφίεση που τη συνοδεύει, γίνεται άδειος λόγος και απατηλή εικόνα.
Μη αρκούμενη στην παραπλάνηση.
Η αποπλάνηση είναι ο τελικός στόχος.
Από το βήμα της Βουλής, από το προαύλιο της ΕΡΤ, ο ήχος της παράστασης διαχέεται ως ηχώ πολιτικής ασυναρτησίας.
Απέναντι στην άλογη επιθετικότητά της, ο ορθός λόγος που συγκροτεί κάθε προϋπόθεση ελευθερίας, θα υψώνεται ως αδιαπέραστο ανάχωμα.
Από τον έναν αλλά και από τους πολλούς.
