Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 19/07/2020
Τα πράγματα κρίνονται στον δημόσιο χώρο την ώρα της ανακεφαλαίωσής τους. Ούτε οι πρόωροι ενθουσιασμοί, ούτε οι ανώριμοι έπαινοι σφραγίζουν την τελική αποτίμηση. Αυτή έρχεται στην ώρα της. Όταν η ώρα αυτή έρθει, με τα δικά της πια γνωρίσματα και χαρακτηριστικά.
Θα μπορούσε η περιπέτεια και η (μικρή) δοκιμασία του COVID-19 να είναι μια άσκηση. Και ο χειρισμός της πανδημίας από την Κυβέρνηση ήταν μια άσκηση. Άσκηση επιτυχημένη στην αρχή, που έλαβε ευρεία άδολη επιβράβευση και απλόχερα αναγνωρίστηκε, σχεδόν από όλους μας. Αν και η συμμόρφωση των πολιτών ήταν αποτέλεσμα του φόβου, η Κυβέρνηση καρπώθηκε την επιτυχία.
Και έρχεται το μετά. Μετά την πανδημία, όπως από επίσημα χείλη και δημόσιες στάσεις κυβερνητικών παραγόντων ελέχθη και διδάχθηκε. Λίγους μήνες μετά το επίσημο τέλος των μέτρων περιορισμού, η πανδημία μάλλον εξελίσσεται άσχημα. Και η ανησυχία επανέρχεται.
Την αυστηρή Κυβέρνηση διαδέχθηκε μια χαλαρή συμπεριφορά. Οι Αρχές, παρούσες παντού τις μέρες των μέτρων, εξαφανίστηκαν την επομένη. Η άσκηση βαδίζει στην αποτυχία της. Ο κυβερνητικός συμβιβασμός μπροστά στην ανάγκη άρσης των μέτρων στάθηκε καταλυτικός. Αν κυκλοφορήσει κανείς στη χώρα, όπου και αν ταξιδέψει και αν σταθεί, η ίδια διαπίστωση. Σχεδόν κανείς δεν τηρεί τα περιοριστικά μέτρα. Η «διδασκαλία» της πιεστικής επικοινωνίας δεν άφησε τίποτα στην πράξη. Εξατμίστηκε σαν πρωϊνή πάχνη.
Η άσκηση ευθύνης απέτυχε. Αναμενόμενο ήταν. Ο λαός αυτός εχθρεύεται την ευθύνη. Την ευθύνη απέναντι στον άλλον, που εμπεριέχει την εκτίμηση εαυτού και την ευθύνη προς εαυτόν. Στην εσώτερη αυτή πραγματικότητά μας, που αποτελεί τον πυρήνα της καθυστέρησής μας, συμπράττει η ύστερη κυβερνητική δαιχείριση. Επιφύλαξη, δισταγμός, αποφυγή ενόχλησης. Η χαλάρωση έρχεται σαν παροχή.
Μέσα σε αυτό το πνεύμα της παροχής εκ μέρους της εξουσίας νέων, κατακτημένων συνθηκών εξόδου από την πανδημία, ελήφθησαν οι αποφάσεις. Και κυρίως η άρρητη απόφαση αποφυγής ελέγχου και κυρώσεων. Μέσα στην επικοινωνιακή έξαψη της διαχείρισης εντύπωση προκαλεί η αναζήτηση λύσης για τα πανηγύρια. Η απαγόρευσή τους τον Ιούλιο μιλάει για το δισταγμό και τη φιλοσοφία παροχής που τον συνοδεύει. Στην Ελλάδα ο μήνας των πανηγυριών είναι ο Άυγουστος. Όχι ο Ιούλιος. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Αύγουστος παραμένει ελεύθερος απαγορεύσεων. Σαν να απειλείται η λαϊκή παράδοση!
Θα μπορούσε ο COVID-19 να διδάξει μια νέα στάση. Η διδαχή του μετά τον περιορισμό είναι μόνο αυτά που φανερώνει η αποτυχία της άσκησης. Της άσκησης ευθύνης. Για άτομα και κοινότητα. Καλή η κυβερνητική επικοινωνία, αλλά ποτέ καμιά επικοινωνία δεν έγινε πολιτική. Γιατί πολιτική και επικοινωνία είναι αδιαίρετες έννοιες.
