Οι μέρες περνούν. Το σύνθημα εκεί. Ασκληπιού και Σόλωνος γωνία. Στο μικρό χώρο που απέμενε δίπλα σε ανόητα θηριώδη συνθήματα, με λεπτό μαρκαδόρο προσεκτικά και καλλίγραμμα κάποιος ή κάποια έγραψε: «Πες κάτι. Η ζωή είναι ωραία».
Σβησμένα πια λίγο τα γράμματα από τη σκόνη του χρόνου. Το άρωμα της σημασίας εκεί, θυμίαμα για την πόλη.
Πες κάτι. Βαρέθηκα πια τις συζητήσεις χωρίς νόημα. Την πολυλογία χωρίς αντικείμενο.
Πες κάτι. Βαρέθηκα πια τα στομφώδη δελτία ειδήσεων, τις ηχηρές διακηρύξεις και τις ανούσιες αποπλανητικές υποσχέσεις.
Πες κάτι. Να σ’ ακούσω. Να μου μιλάς. Να σε κοιτάξω σε μια συνάντηση ανθρώπων. Διαφορετικών υπάρξεων. Αναζητητικών ελευθεριών.
Πες κάτι. Οι απλές και συναρπαστικές λέξεις σου μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν μπορούσε κανένα σύνθημα να το πει πιο απλά, πιο λιτά, πιο μεστά.
Πες κάτι. Η ζωή είναι ωραία.
