Η Νέα Δημοκρατία και συνολικά η αντιπολίτευση της χώρας, δεν έχει ηττηθεί ως κλασσικό πολιτικό κόμμα που έχασε μία ή δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Η ήττα της είναι καθολική. Ένα κόμμα που άσκησε εξουσία επί μακρόν και μάλιστα μέσα στο φεουδαρχικού τύπου σύστημα σχέσεων, καταγράφεται στη συνείδηση των ανθρώπων όχι ως θεσμικός φορέας αντιπροσώπευσης, αλλά ως παράσταση κατεξουσίασης.
Αυτή η Νέα Δημοκρατία δεν έχει πια θέση στο δημόσιο χώρο. Και είναι πάντα σωτήριο για κάθε κοινωνικό σώμα, ότι αυτό που αδυνατούν να κατανοήσουν οι πολιτικοί πρωταγωνιστές, το κατανοούν πρώτα οι άνθρωποι. Και η απόφαση των ανθρώπων στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε αναστέλλεται ούτε αντιστρέφεται.
Αντί λοιπόν η συντηρητική παράταξη της χώρας, που αποτέλεσε όλες αυτές τις δεκαετίες σοβαρό ανάχωμα στην πολιτική και κοινωνική εξέλιξη της Ελλάδας, να αναζητά νέο αρχηγό, ας προχωρήσει με απόφαση των θεσμικών οργάνων της στην αυτοκατάργησή της. Οι νέες πραγματικότητες θεμελιώνονται με «θυσιαστικές» πράξεις. Και κάθε νέα ίδρυση προϋποθέτει το διακηρυγμένο τέλος της προηγούμενης. Ο πολιτικός αυτός χώρος δεν θα πάψει να υπάρχει. Αλλά για να έχει νόημα και ενδιαφέρον για τους πολίτες είναι αναγκαίο να ξαναδεί τον εαυτό του με νέο τρόπο ως προς τα μεγάλα ζητήματα του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας. Βρισκόμαστε σε δραματικό σταυροδρόμι και καμιά συμβατική διαδικασία δεν αρκεί πια για να προσδώσει δυναμική και κίνηση.
Σήμερα, χρειάζεται να απελευθερωθούν πολιτικές δυνάμεις. Απέναντι στον κατεστημένο εναγκαλισμό. Χωρίς αυτή την απελευθέρωση, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αναζωογόνηση και αναγέννηση στη χώρα.
Είναι σίγουρα πολιτική ματαιοπονία να πιστεύει κανείς ότι η εκλογή ενός νέου αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία μπορεί μέσα στις δραματικές συνθήκες που διαρκώς θα επιδεινώνονται να ενισχύσει από μόνη της την πολιτική της ελκυστικότητα.
Ας ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ.