Και τα δύο κείμενα με τον τρόπο τους επαναφέρουν και επιχειρούν να επανατοποθετήσουν τη σημασία, το νόημα και την πολιτική λειτουργία του Πολυτεχνείου.
Η κριτική συνείδηση είναι και οφείλει να είναι πάντοτε υποψιασμένη.
Βλέπει και ξαναβλέπει τα πράγματα. Καμία ιστόρηση δεν είναι ποτέ επαρκής, πλήρης και ολοκληρωμένη. Καμία στιγμή της ιστορίας δεν θα μείνει παγωμένη για πάντα στο χρόνο.
Η νέα ανάγνωση είναι διαρκής υποχρέωση κάθε ελεύθερης και κριτικής συνείδησης που, ταυτόχρονα όμως, αναλαμβάνει και σηκώνει στους ώμους της την ευθύνη των συμπερασμάτων της.
Έτσι, πρέπει να ξαναδιαβάσουμε όχι μόνο το τι εσήμανε το Πολυτεχνείο αλλά και τι έγινε από το Ά74 μέχρι σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, καθώς η Ελλάδα μεταμορφώνεται, θα είμαστε περισσότερο βέβαιοι για το μέλλον της παρά για το παρελθόν της.
