Είμαστε ελάχιστοι

Με όπλο τη συνειδητοποίηση της ελαχιστότητάς μας και βούληση αποδοχής της ανάγκης νέας θεμελίωσης, μπορεί να βρούμε, να βρει ένα δρόμο εξόδου αυτό που συμβατικά ονομάζουμε ελληνική κοινωνία.
Ο αυτάρεσκος οικισμός ”Ελλάς”, που στιγμιαία συγκινείται και στιγμιαία γοερά θρηνεί, αστραπιαία ξεχνάει και αστραπιαία απαρνείται. 
Η τραγικότητα των πραγμάτων θυμίζει κάθε τόσο το μακρύ δρόμο της δοκιμασίας. Την εποχή που ζούμε η ματαιότητα της παραδοσιακής συλλογικής δράσης, με άξονα το δουλοκτητικό κράτος, έχει πλέον απογυμνωθεί.
Μόνο οι χιλιάδες πυρκαγιές της ατομικής συνείδησης, μπορεί να αφυπνίσουν τον οικισμό. Να τον κατακαύσουν και να τον αφυπνίσουν.
Είσαι, το ( ελάχιστο) τελευταίο φυλάκιο. 
Μετά από σένα δεν υπάρχει κανείς.