Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 14/10/2018
Πλησιάζει η τελική αναμέτρηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα όριά της. Η επικαιρότητα φωνάζει όλο και πιο δυνατά για την εξάντληση που μπροστά στα μάτια μας αφήνει τις τελευταίες ανάσες της.
Έχει εξαντληθεί η εποχή, οι λέξεις, οι άνθρωποι.
Οι κυβερνητικοί – κατάκοπες φιγούρες – προσπαθούν να συμβιβαστούν με την εξάντλησή τους, βυθιζόμενοι περισσότερο στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους. Με εξαντλημένο το ηθικό πλεονέκτημα, ως εργαλείο χρήσης του άλλου, με εξαντλημένη την ακτινοβολία του προοδευτισμού, με εξαντλημένη ακόμη και την ΕΡΤ, ως φερέφωνο του περίτεχνα κατασκευασμένου εαυτού τους.
Μικρή σημασία θα είχε η εξάντληση των κυβερνητικών, αν δεν συνοδευόταν και δεν συνυπήρχε με την εξακολουθητική εξάντληση μιας ολόκληρης εποχής. Αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε συλλογική υπόσταση έχει αφυδατωθεί, η ατομική συμμετοχή και παρουσία έχει αναδιπλωθεί, οι πολιτικές δυνάμεις παραμένουν γραφειοκρατικές οντότητες.
Η πραγματικότητα έχει κλονίσει τις λέξεις. Η νέκρωση των σημασιών και των νοημάτων έχει εγκαταστήσει τη σύγχυση.
Και πάνω στην κρίσιμη γραμμή αυτών των ορίων μοιάζει θανάσιμη η εξάντληση του κοινωνικού σώματος. Μοιάζει να έχει οριστικά παραιτηθεί από τα κριτήρια της λογικής. Δεν αφυπνίζεται από την πραγματικότητα και δεν ακούει την δυνατή κραυγή της.
Δεν προσπαθεί να αποκρούσει τις ανορθολογικές δοξασίες και την πολιτική δεισιδαιμονία, που παίρνει τη μορφή της πιο χυδαίας απλοποίησης και της πιο ισοπεδωτικής εκδοχής. Ασπάζεται μύθους και προσκυνάει είδωλα.
Αρνείται να ακούσει, εγκλωβισμένο στις στοιχειώδεις πρωτόγονες μορφές της αντίληψης, το επιχείρημα που αμφισβητεί και φωτίζει, το λόγο που προκαλεί σε σκέψη, την ίδια τη φωνή της εμπειρίας του.
Αποδέχεται εξαντλημένο την ψευδή απεικόνιση του κόσμου και μοιάζει να έχει αφομοιώσει αυτό το ψεύδος, σε μια συμβίωση μαζί του.
Αυτό είναι και το τελικό σημείο της αναμέτρησης. Στο όριο αυτό θα κριθούν οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Είναι το σημείο καμπής. Το όριο ζωής ή αφανισμού της Ελλάδας του σήμερα.
Το ζητούμενο είναι η ανακοπή της εξάντλησης. Η ανακοπή και η αντιστροφή της. Και μετά η θεραπεία της.
Όσο και αν η απουσία διάθεσης σύγκρουσης των δυνάμεων της αντιπολίτευσης με τη λαϊκή μυθοπλασία, που τροφοδοτεί την εξάντληση, είναι φανερή, άλλο τόσο η αφυπνιστική αμφισβήτηση αυτής της μυθοπλασίας, είναι η μόνη οδός μιας αντιστροφής της φθοράς.
Το αδιανόητο μόνο θα δυναμώσει την αντιστροφή. Δεν υπάρχουν περιθώρια δισταγμών. Δεν ωφελούν σε τέτοιες εποχές οι εκλογικές προφυλάξεις.
Αν όχι, στην πολλαπλασιαζόμενη ορμή της , η εξάντληση θα αφήνει πίσω της στις όχθες τα λείψανά της.
