Είχα πριν από μερικού μήνες, τον περασμένο Οκτώβριο, γράψει στο aixmi.gr, ότι χρειάζεται «Ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους της Λυρικής». Είχαν και τότε παρουσιάσει μια Όπερα στο Σύνταγμα.
Μέσα στην ατμόσφαιρα που ζούμε και που καμιά φορά βαραίνει περισσότερο στην πόλη, βρίσκω την πρωτοβουλία πάντα δημιουργική. Καθώς η Λυρική στήνει την Tέχνη πάνω στη σκηνή της πραγματικής ζωής, αυτή η κάθοδος παίρνει χαρακτήρα εορταστικό. Γίνεται μια μικρή γιορτή. Έτσι, με τον τρόπο αυτό, η Tέχνη, όπως και η γιορτή, πετυχαίνει μια υπέρβαση του καθημερινού, μέσα από την έκφραση και το ρυθμό, που καλεί σε συμμετοχή και κοινωνία. Φέρνει μια αναγεννητική αύρα.
Ο χώρος του Συντάγματος το βράδυ της Κυριακής, μαζί με τους συμπολίτες μας που θα περάσουν, θα σταθούν, θα δουν και θα ακούσουν, αποκτά μια νέα διάσταση.
Καθώς η Λυρική «εξέρχεται» από τον εαυτό της και ενεργοποιείται σε αλλότριο και ξένο χώρο, αυτοκαταργείται ως απρόσιτο σύμβολο εξουσίας και διεκδικεί παρουσία και συμμετοχή στο πραγματικό πεδίο της καθημερινής ζωής, επιδιώκοντας και, ίσως, πετυχαίνοντας μια ποιοτική ανάπλαση όχι μόνο του εαυτού της αλλά και του ίδιου του χώρου.
Η παράσταση στο Σύνταγμα μπορεί να έχει τη σπουδαιότητα και το βάθος ενός στοχασμού. Είναι ένα άνοιγμα της φαντασίας. Και μέσα στη συνάντηση αυτή, της φαντασίας με τη ζωή, καταργείται η απόσταση μεταξύ του εξαιρετικού και του καθημερινού, του σπάνιου και του συνηθισμένου. Στο συνηθισμένο χώρο βρίσκεται ο πραγματικός μας κόσμος. Και καθώς ενσαρκώνεται μέσα από νέες εικόνες, γίνεται ακόμη πιο προσιτός. Και έρχεται η τέχνη στο άγγιγμα του χεριού. Της άμεσης αίσθησης. Εκεί μπορεί κάθε Tέχνη να διεκδικήσει μια νέα σχέση. Να νοηθεί πιο ουσιαστικά η συμφιλίωση με τον κόσμο και τους ανθρώπους του πραγματικού κόσμου.
Γι’ αυτό, και ας μη μείνει η Λυρική στο Σύνταγμα. Όχι μόνο εδώ, δίπλα στον οικείο χώρο της Πρωτεύουσας. Αλλά και έξω και αλλού. Σε άλλους, μη αναμενόμενους χώρους.
