Συγκρατώ ιδιαίτερα, υπογραμμίζοντας την αξία, τον τίτλο της συγκεκριμένης πολιτικής κίνησης: «Μεταρρύθμιση για την δημοκρατία και την ανάπτυξη». Μεταρρύθμιση λοιπόν ο στόχος.
Η λέξη έρχεται από μακριά, έχει μεγάλη διαδρομή, και εύχομαι στον Σπύρο Λυκούδη η πρωτοβουλία του να έχει αντίστοιχη αξία και διαδρομή. Η μεταρρύθμιση, διαρκής αναζήτηση και στόχος, προϋποθέτει σήμερα όσο ποτέ ειλικρίνεια και τόλμη για να ξεφύγει από την παγίδα που τη συνοδεύει, της γενικόλογης αναφοράς σε μεταβολές και πολιτική καινοτομία.
Αφιερώνω στον Σπύρο Λυκούδη ένα παλαιότερο κείμενό μου στην «Ελευθεροτυπία», πριν από 9 χρόνια, τον Δεκέμβριο του 2005.
Μεταρρύθμιση, η γοητεία μια λέξης
«Υπάρχουν λέξεις που γοητεύουν. Που έχουν μαγική δύναμη. Που κρύβουν μέσα τους κάτι περισσότερο απΆ αυτό που λένε. Που κυοφορούν πράγματα. Που προαναγγέλλουν καταστάσεις. Που υπόσχονται τη μεταβολή. Που εμπνέουν. Που πάλλονται. Που φέρνουν μέσα τους κίνηση και ζωή.
Στην πολιτική οι λέξεις αποτελούν εργαλεία. Εργαλεία άσκησης εξουσίας. Αλλά και καταφύγια. Καταφύγια που στο σκοτεινό κόσμο τους κρύβονται ανείπωτες προθέσεις και άρρητες βουλές.
Στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου μας γράφτηκε πολλές φορές η λέξη μεταρρύθμιση με μεγάλα γράμματα στις σημαίες. Κυμάτισε στον αέρα μεταφέροντας την υπόσχεση για αλλαγή.
Στην αναμέτρησή της με τα πράγματα, τις συνθήκες και την αδράνειά τους η υπόσχεση της μεταρρύθμισης, της κίνησης για μια ευρύτερη και ουσιαστικότερη κοινωνική μεταβολή, βγήκε ηττημένη.
Σαν την ανάγκη οξυγόνου, η μαγική λέξη ξεδιπλώνεται και πάλι στον αέρα. Υπόσχεση αλλαγών, όνειρο και ελπίδα να κινηθούν επιτέλους τα πράγματα, να υπάρξουν ευρύτατες και συγκροτημένες μεταβολές που αγκαλιάζουν όλες τις πλευρές της κοινωνικής μας ύπαρξης, γεμάτες περιεχόμενο και ουσία. Που δίνουν κατεύθυνση και νόημα στο σήμερα και το αύριο.
Αν η μεταρρύθμιση έχει πάντοτε μια τεχνοκρατική αφετηρία, δεν έχει ποτέ μόνο τεχνοκρατικό περιεχόμενο. Δεν περιορίζεται στις διαδικαστικές μεταβολές. Τις υπερβαίνει. Είναι φορέας ουσιαστικής πολιτικής, συμπυκνώνει και εκφράζει το νόημά της. Απαρνείται τον τεχνοκρατισμό. Αποστρέφεται τις εντυπώσεις. Αντιτάσσεται στις ασκήσεις εξουσιαστικής επιβολής.
Οι κοινωνίες γοητευμένες σχεδόν πάντοτε από τη μεταβολή, επιθυμούν τη μεταρρύθμιση, προσδοκώντας την επιτυχία της, ελπίζοντας ότι η μεταρρύθμιση θα γίνει πράξη.
Όταν αυτό δεν συμβαίνει, πίσω από τον φραστικό ορίζοντα των πραγμάτων, κρύβεται ο πικρός δρόμος της απαισιοδοξίας και της αποκαρδίωσης.
Η μεταρρύθμιση, γοητευτική φιγούρα, μας γνέφει να ακολουθήσουμε το δρόμο της. Αντέχουμε τη γοητεία της; »
