Όμως, αυτό ισχύει για εμάς τους κοινούς θνητούς, που επιμένουμε στην προσπάθεια να σεβόμαστε τις σημασίες και τα νοήματα. Να υπερασπιζόμαστε τις λέξεις ώστε να διατηρούν μια κάποια αυθεντικότητα. Για να μπορούμε τελικά να συνεννοηθούμε μέσα στην καθημερινή αμοιβαιότητα της ύπαρξής μας.
Αυτό δεν ισχύει για όλους. Οι φωτισμένες πρωτοπορίες της ιστορίας, για παράδειγμα, δεν αποδέχονται τις τρέχουσες σημασίες και διεκδικούν το αποκλειστικό δικαίωμα να ορίζουν το περιεχόμενο των λέξεων. Αλλά και κάτι ακόμη: ως εκφραστές της ιστορικής αλήθειας να επιχειρούν την επιβολή των σημασιών από το φανταστικό θρόνο της δήθεν ιδεολογικής ισχύος τους.
Η κυβερνητική ομάδα που εγκαταστάθηκε στο Μαξίμου, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, ομιλεί, συμπεριφέρεται και πράττει ωσάν να είναι ο αποκλειστικός φορέας της εξουσίας στη χώρα, γνώστης των πραγματικών αναγκών του λαού, οριστικός διεκδικητής της επόμενης φάσης, πέρα από σχετικότητα και αμφισβητήσεις. Ό,τι προηγήθηκε ελάχιστη σημασία έχει, αφού η ιστορία και ο χρόνος ξεκινάει μαζί τους και με οδηγό την αλήθεια τους. Έτσι εξάλλου ενεργεί και πράττει κάθε ψευδής συνείδηση.
Η διαπραγμάτευση, λοιπόν, για την οποία γίνεται τόσος λόγος και για την οποία ακούμε και κουραστικά ξαναακούμε την επικείμενη κατάληξή της, δεν μπορεί παρά να εκλαμβάνεται ως εν δυνάμει αέναη διαπραγμάτευση. Αυτή η αντίληψη, που τη βλέπουμε κάθε μέρα να ξεδιπλώνεται, έχει μια παραλληλία με την αντίληψη της εξουσιαστικής ομάδας του Μαξίμου περί αέναης εξουσίας. Ίσως αυτή η εσώτερη παραλληλία, επεξηγεί τις αναβολές, τις επιφυλάξεις και το φόβο μπροστά στο πραγματικό αποτέλεσμα.
Όσο και αν η ψευδής συνείδηση χειραγωγεί και αυτοχειραγωγείται, θα τρομάζει πάντα στο φως της πραγματικής ζωής.
