Και να λοιπόν, που τα φαντάσματα του παρελθόντος επανεμφανίζονται ως σκιές στη δημόσια ζωή. Ήδη ο Ανδρέας Παπανδρέου κινείται μεταξύ μας, είτε αποκηρυσσόμενος είτε επανα-μυθοποιούμενος. Αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής – υπό κάποια έννοια – και αυτός, βρίσκεται διαρκώς ανάμεσά μας. Εξάλλου, ο απόηχος του ύμνου στον τελευταίο κατά την πρόσφατη εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής, ιδιαίτερα από τον κ. Τσίπρα, αποτελεί τη μουσική ένδυση της παράστασης.
Η μικρότητα των πρωταγωνιστών του παρόντος αναζητεί κάτι από το φαντασιακό μεγαλείο του παρελθόντος. Πρωταγωνιστές αδύναμοι να κατανοήσουν την εποχή μας και τον κόσμο, τρομαγμένοι μπροστά στα προβλήματα της πραγματικής ζωής, είναι έτοιμοι να αναπέμψουν πολιτικές ψαλμωδίες σε οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν. Η πολιτική αδυναμία της χώρας, συμπυκνώνεται στην πολιτική αδυναμία των πρωταγωνιστών της. Και αυτοί οι ίδιοι πρωταγωνιστές γίνονται, σε ένα δεύτερο κύκλο, το μεγάλο εμπόδιο της εξέλιξής της.
Έτσι, δεν πρέπει κανείς να απορεί γιατί στρέφονται στους νεκρούς. Ωραία αυτοί. Εμείς; Η κοινωνία; Με βεβαιότητα η κοινωνία – ζωντανή πάντα – κοιτάζει μπροστά. Στο πύρινο πεδίο της πραγματικής ζωής, οι άνθρωποι δίνουν τη δική τους μάχη. Η χώρα διαβαίνοντας την έρημο, θα βρει το δρόμο της και γυρίζοντας θα τους πει: «Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους».
