Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, με τις πολιτικές που προωθεί, κατόρθωσε να μετατρέψει το ενδεχόμενο της εξόδου από την Ευρωζώνη από βαρύ ανάθεμα σε υπό εξέταση εναλλακτική. Κατόρθωσε να διασύρει σε τέτοιο βαθμό την ευρωπαϊκή ιδέα, ώστε ακόμη και οι συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας να φαντάζουν σε πολλούς ως ένα ηρωικό και περιπετειώδες ταξίδι με συντομότερο αίσιο τέλος. Αυτό και μόνο καταδεικνύει τη βαθιά κρίση της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Οι Έλληνες ωστόσο προτιμούν ακόμη να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Σίγουρα όχι με τον ενθουσιασμό του παρελθόντος αλλά με την αμηχανία και την αβεβαιότητα του σήμερα. Και πάντως, όπως κατέδειξε και η έρευνα της MARC στο «Εθνος της Κυριακής», όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας -μεταξύ αυτών και η πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ- βλέπουν ως διέξοδο την επιστροφή στη δραχμή.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα πρέπει να προετοιμάζει το δικό της plan Β. Ποιο είναι αυτό; Η απαλλαγή της από τις χρόνιες παθογένειές της, η εξασφάλιση πολιτικής σταθερότητας, η λειτουργία του κράτους χωρίς φαινόμενα διαφθοράς και φιλικών εξυπηρετήσεων, η αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις παντού, η αποτελεσματική λειτουργία του δημόσιου τομέα, η αλλαγή της εθνικής μας νοοτροπίας, η ανάπτυξη χωρίς δανεικά και πολλά άλλα αυτονόητα. Αν το νόμισμα είναι απλώς εργαλείο πολιτικής, το θέμα δεν είναι τελικά αν η χώρα έχει το σωστό νόμισμα, αλλά αν έχει τη σωστή πολιτική.
Όσο μια Ευρώπη που πυροβολεί τα πόδια της δεν μπορεί να πάει μακριά, τόσο μια χώρα που δεν στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις δεν θα έχει επιλογές.
