Πριν από ένα χρόνο, έγιναν δύο εκλογές. Η λαϊκή εντολή ήταν κατά τη γνώμη μου σαφής. Προχωρήστε αποφασιστικά για να βγούμε από την έρημο. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για πορεία στην έρημο.
Στην πορεία, η ΔΗΜΑΡ δείλιασε. Αυτή είναι η ουσία. Η ΕΡΤ είναι πρόσχημα. Και είναι απογοητευτικό ότι ένα ζήτημα, όσο σημαντικό και αν είναι, καθίσταται υπέρτερο και από την ίδια την πορεία. Στις εποχές της κρίσης, η διαδρομή είναι το παν. Στην πορεία είναι αναπόφευκτο να υπάρξουν διαφωνίες και συγκρούσεις. Παγίδες και λάθη.
Κριτήριο και πυξίδα στο βαθμό που οι πρωταγωνιστές έχουν στρατηγική αντίληψη για την εποχή, τις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου και τις προϋποθέσεις εξόδου, είναι η επιβίωση, η διάσωση και, σε ένα δεύτερο κύκλο, η ανασυγκρότηση και η αναγέννηση. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για τις υποκειμενικές δυνατότητες των πρωταγωνιστών. Αυτό όμως στο πλαίσιο μιας συμμαχικής κυβέρνησης, που είναι καρπός της λαϊκής εντολής, καθίσταται δευτερεύον, αφού η δυναμική της δημιουργικής συνεργασίας και του γενναίου συμβιβασμού, εάν υπάρχει, θα μπορούσε να υπερβαίνει τις ατομικές αδυναμίες.
Η πολιτική δεν αναπτύσσεται στον κόσμο των επιθυμιών μας. Αναπτύσσεται στο πύρινο και ναρκοθετημένο πεδίο της καθημερινής ζωής. Εκεί που, συγκεκριμένοι άνθρωποι, ένας ή πολλοί, πολλοί ή ένας, δίνουν τη μάχη για την επιβίωση, τα δικαιώματά τους και την ελευθερία τους. Ένας χώρος εξουσίας, όπως η ΕΡΤ, στην οδυνηρή πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, δεν δικαιούται καμιάς προνομιακής μεταχείρισης έναντι έστω και του ενός που πάσχει.
Η λύση αυτού του ζητήματος – και άλλων παρόμοιων – καθιστά την πολιτική διαχείριση ένα πεδίο δράσης και συμμετοχής με στοιχεία τραγικότητας. Ο δισταγμός και η αναδίπλωση της ΔΗΜΑΡ, μας δείχνει ότι δεν άντεξε την αναμέτρηση με αυτή την τραγικότητα.
