Εγκλωβισμένη η Ελλάδα στον ασφυκτικό μικρόκοσμό της, χωρίς στρατηγική, χωρίς αποδοχή της αλήθειας, χωρίς συνείδηση της αναγκαίας μεγάλης διαδρομής, καταπτοήθηκε παγιδευμένη στο αιχμαλωτιστικό τέχνασμα της ψευδούς διαίρεσης Μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Εχασε χρόνο. Εχασε δυνάμεις. Εχασε ελπίδα.
Η τυφλή σύγκρουση, που φέρει πάντα εντός της τον ανορθολογισμό και την άρνηση του πραγματικού κόσμου, είναι συντήρηση και οπισθοδρόμηση. Ακόμη και η επιφανειακή πολιτική αποτελεσματικότητά της έχει φτάσει στο τέλος της. Η αδιέξοδη σύγκρουση έχει συναντηθεί ήδη με τον εαυτό της. Ακόμη και αν σε αυτή την επιλογή υπήρχε νικητής, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ως σήμερα, αυτός, ο νικητής, θα έφερε μέσα του την ήττα του ηττημένου. Θα είχε και αυτός και η χώρα ηττηθεί.
Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται μια πολιτική στρατηγική. Μια επιλογή που θα ορίσει τον προσανατολισμό της, με συνοχή και ενότητα, στην εποχή που διανύουμε. Και αυτή η στρατηγική συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: μεγάλη συνεννόηση. Οι πολιτικές δυνάμεις που διακηρύσσουν την ευρωπαϊκή επιλογή, τη σχέση μας δηλαδή με τον κόσμο μέσα από την Ευρώπη, οφείλουν, με την κυβέρνηση πρώτα, να υπερβούν το χθες.
Οπως εξελίσσεται η σύγκρουση, είναι αδιέξοδη. Συνδέεται με μια προϋπόθεση καθολικής επιβολής του ενός στον άλλον που ως μοιραίος φαύλος κύκλος βυθίζει τη χώρα. Η μεγάλη συνεννόηση δεν αποτελεί μόνο στρατηγική αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων, από τις συνθήκες παραγωγής νέου πλούτου ως το υπαρξιακό ζήτημα που θέτει το Προσφυγικό και το Μεταναστευτικό. Είναι ταυτόχρονα η ζωτική προϋπόθεση να εξελιχθεί η σύγκρουση σε δημιουργική πολιτική σύγκρουση, σε κινητήρια δύναμη και σε εμπνευστική αναφορά. Ετσι η Ελλάδα μπορεί να ξαναδώσει νόημα και περιεχόμενο στο δημοκρατικό πλαίσιο, να αναζητήσει τις λύσεις μέσα στην αναγκαία ενότητα και να τοποθετηθεί απέναντι στον σύγχρονο κόσμο διεκδικώντας αποτελεσματικά όσα της αρμόζουν. Η άλλη επιλογή της είναι, καθημαγμένη από την αδιέξοδη και τυφλή σύγκρουση, να μπει ακόμη πιο βαθιά στην έρημο.