Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναμφίβολα υπήρξε ένας πολιτικός πέραν του μέτρου. Αυτό που πρέπει να συγκρατούμε στην ανάγνωση της πορείας του, είναι ότι είχε συνείδηση του χρόνου και της μακράς διαδρομής. Με την έννοια αυτή, ο Μητσοτάκης έχει στρατηγική αντίληψη για τα πράγματα. Και στρατηγική αντίληψη σημαίνει: Αποδέχομαι τη συγκρουσιακή φύση της πολιτικής ως αναλλοίωτο δεδομένο, αντιλαμβάνομαι ότι όλα εξελίσσονται στο μακρύ χρόνο, θέτω με ευκρίνεια τα μεγάλα ζητήματα της εποχής και εργάζομαι πολιτικά, ώστε η σύγκρουση να οδηγεί διαλεκτικά τα πράγματα στην επόμενη φάση. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να προσθέσουμε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιχειρούσε ταυτόχρονα -και το πετύχαινε- να παραμένει ο εαυτός του.
Αυτό το «ασυμβίβαστο», προσέθετε ένταση στην σύγκρουση και δημιουργούσε κλίμα και ατμόσφαιρα αντιπαλότητας εναντίον του. Όσο και αν αυτό συνδέεται με γεγονότα, συντηρήθηκε μέσα από την πολιτική μυθοπλασία και την πολιτική επιθετικότητα των αντιπάλων του. Ο Μητσοτάκης ως πολιτικός πέραν του μέτρου, αναγορεύθηκε και ως αντίπαλος πέραν του μέτρου.
Το ένα έρχεται να προστεθεί στο άλλο. Η άχρωμη πολιτική συμμετοχή δεν είναι περπάτημα στην ιστορία, είναι γραμμή στην άμμο. Η αντιπαλότητα χαράζει τα πράγματα και μέσα από την αντιπαλότητα γεννιέται μια νέα κατάσταση. Στα μέτωπα αυτά, αν και δεν υπάρχει τελική νίκη ή οριστική ήττα, μπορούμε να πούμε ότι ο Μητσοτάκης διήλθε διασώζοντας τον πυρήνα της πολιτικής του υπόστασης. Και φυσικά, δεν είναι καθόλου λίγο αυτό.
Δικαίως η ιστορία του οφείλει μια παρατεταμένη αναφορά.
