Η εναντίωση σε καταναγκασμούς μιας εποχής – προϋπόθεση κάθε αλλαγής – είναι θαυμαστή και επαινετή, όμως οφείλει για να έχει αποτέλεσμα και, συνεπώς, νόημα ως προσπάθεια μεταβολής να λαμβάνει υπ’ όψιν της τα παραπάνω. Πραγματικότητα, συνθήκες, καταναγκασμούς.
Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά σήμερα, όπως γίνεται με ευρήματα και προβολές, προβολές επιθυμιών, μοιάζει να κινείται μεταξύ αδιεξόδου και απελπισίας. Είναι συναισθηματικά χρήσιμη, αλλά πολιτικά ατελέσφορη.
Οι παγιωμένοι σχηματισμοί που έχουν καταλάβει σε κομματική βάση τον πολιτικό αυτό χώρο της Κεντροαριστεράς, είτε ως μηχανισμοί εξουσίας είτε ως εγκλωβισμένες συνειδήσεις σε ιδεοληψίες και προσωπικά σχέδια, αποβαίνουν σήμερα ανυπέρβλητο εμπόδιο σε μια πιθανή ανασυγκρότηση του χώρου. Η ανασυγκρότηση αυτή, προϋποθέτει την κατάργησή τους. Γιατί την αυτοκατάργηση, είναι φανερό ότι δεν την αντέχουν.
Η συγκρότηση ενός τρίτου πόλου είναι αναγκαία. Πλην σήμερα αδύνατη.
